Verhalen die een uitgeknipte tijdspanne in het leven van vrouwen tot leven brengen, je bent erbij. Vaak vertelt de ik-persoon ook over het verleden, zijn er anekdotes. Je leest over de situatie,kleine gebeurtenissen, verhoudingen, interacties en gedachtes van de verteller. Bij het lezen van het eerste verhaal snapte ik niet waarom het goed was. (nu herinner ik me dat ik dat eerste verhaal nog niet heb uitgelezen..) . Ik kwam erin door als tweede aan het kortste verhaal te beginnen, toen was ik 'door'. Het zijn Ingedikte versies van boeken. Altijd vanuit het vrouwelijk perspectief met als thuisbasis Canada. Hecht je niet aan de personages want voor je het weet houdt het verhaal ineens op. Het ene verhaal sprak me meer aan dan het andere. De omstandigheden en type karakters verschillen van verhaal tot verhaal, wat een overeenkomst zou zijn weet ik nu niet. Dat verhaal dat speelt in het verzorgingstehuis - twee bevriende dames die door een man met die CVA heeft gehad uit elkaar drijven en later door dezelfde man weer bij elkaar komen - vond ik het sterkst. Clichés als "rake beschrijvingen, geen woord teveel" zijn steeds van toepassing. Veel 'show don't tell' en regelmatig ook tell.
De titel komt uit het laatste verhaal: Het zijn de eerst ontdekte manen die haar oude vader nog weet te noemen voordat hij een hartoperatie ondergaat nadat zijn dochter , om even rustig te worden, een film over het ons zonnestelsel heeft gezien.

[ A. Munroe won de: Man Booker International Prize in 2009 en de Nobel Prijs in 2013]
Wat kwaliteit betreft zou deze verhalenbundel vijf sterren moeten krijgen, maar omdat niet alle verhalen míj aanspreken waardeer ik het met vier.

- Alice Munroe ben ik op het spoor gekomen door een opmerking van Elke Geurts, Dank! - ( )