sympathiek. De twee goede vrienden - uitersten van de Russische landadel - die om een bagatel elkaar naar Siberië wensen kunnen niet anders dan op de lachspieren werken. De stijl van Gogol, boordevol knipoogjes en trucjes waar meer dan honderd jaar later menig postmodernist het eigen blazoen mee op zal poetsen, is ook nu nog fris en luchtig. In elke zin (zelfs in de Engels vertaling) klinkt het Rusland, zoals we dat Rusland liefhebben - het negentiende eeuwse Rusland van Tolstok, Gogol, Tsjechov, Dostojevski, Poesjkin. Geen ander Rusland zal me ooit nog weten raken. Wellicht. Het spel met de namen van Ivan Ivanovich en Ivan Nikiforovitsch, de voortdurende herhaling van die beide namen (en de introductie van de andere Ivan Ivanovich) is auditieve honing voor wie graag luidop en met bulderende stem leest.

Maar het einde is een slordigheid, dat of te vroeg komt of achterwege had mogen blijven. Het maakt van een maatschappelijke satire haast een moralistisch fabeltje. Iets dat nog ternauwernood aan de vergetelheid onttrokken wordt door de naam van diens auteur.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2010/03/how-two-ivans-quarrelled.html ( )