I read the French translation ('Vieux Tacot') two years ago, as it appeared in [b:Trolls et Légendes - L'Anthologie Officielle|25301813|Trolls et Légendes - L'Anthologie Officielle|Valérie Frances|https://images.gr-assets.com/books/1428245862s/25301813.jpg|45029808], the anthology of the Belgian bi-annual festival, Trolls et Légendes (Trolls and Legends). I'll just copy-paste my review (in Dutch) from that page below.

In short: It was my first Lindholm story and I really liked it. SF or Fantasy, she delivers the goods. It's about a possible future, in the year 2030. Self-driving cars are a commodity, but the car in this story has been tweaked to do more than regular self-driving cars. However, as with other computers, these cars are also subject to viruses. And so, one thing leads to another. The context reminded me of the books of [a:Nicholas Carr|151353|Nicholas Carr|https://images.gr-assets.com/authors/1452271518p2/151353.jpg].

In any case, it's a free, online story, as many out there. Go to Clarkesworld Magazine's page to read it.

--------------------

Dit mag dan wel als laatste geplaatst zijn en niet als Robin Hobb geschreven, maar ook als Megan Lindholm slaagt ze er perfect in een fantastisch verhaaltje neer te pennen. Het is geen Fantasy, eerder SF. Het speelt zich af in de VS (uiteraard) in het jaar 2030. Auto's zijn zelfrijdend en functionerend, de bestuurder kan nog zelf handelingen verrichten, maar da's op zich facultatief. Het hoofdpersonage, een moeder met zoon en dochter (geen spoor van de vader; te druk?) erven van de grootvader, o.a. een moderne auto, die echter door grootvader zo geprogrammeerd werd dat ie meer functies heeft dan het huidige doorsnee model. Wat gehack en gecrack allemaal niet mogelijk maakt. En gezien computers de drijvende kracht zijn, zijn de auto's ook onderhevig aan virussen, iets waarmee men wellicht vandaag de dag nog geen rekening heeft gehouden. Het opzet doet wel denken aan de boeken van Nicholas Carr, die ook met een kritische blik de ontwikkelingen over technologie (en de impact op de mens) volgt.

Door dat virus - ook al heeft zoontje Ben wat grove deugnieterij (met nano-verf) uitgestoken - breekt er chaos uit. Het verkeer kan niet meer geregeld worden, de auto's hebben een eigen willetje (zoals ergens naartoe rijden wat niet geprogrammeerd is of wat lang geleden wel geprogrammeerd was, maar blijkbaar toch niet verwijderd uit het geheugen).

Vooral: Het hoofdpersonage, vanuit wiens standpunt alles verteld wordt, het dochtertje, wordt plots aangevallen door een auto, waarbij haar moeders auto dan ter hulp snelt en haar, in gehavende toestand (zowel zij als de wagen), linea recta naar het ziekenhuis brengt. Auto's worden voorgesteld als levende wezens, want de apparatuur is zo ontwikkeld dat het tegen je praat, vergelijkbaar met Knight Rider en KIT. Maar goed, de auto van het gezinnetje in kwestie bevindt zich plots in de besneeuwde bergen, maar moeder en kinderen slagen erin de auto terug aan de praat te krijgen en weg te zenden naar warmere oorden, wellicht ook om verdere politie-inmenging te vermijden.

Fantasy of SF, Lindholm weet haar weg te vinden en een pakkend verhaal te schrijven. Tegelijkertijd zit er ook de boodschap in, zo heb ik het toch ondervonden, dat men zijn lot best niet volledig toevertrouwt aan technologie, hoe gemakkelijk dit het leven ook kan maken. Een mens is een mens, geen robot. Familiale relaties, menselijkheid, e.d. moeten gevrijwaard blijven. Alsook de capaciteit om iets aan te leren, zodat je niet steeds je smartphone of internet moet raadplegen.

( )