Het begint met een prins die zich door de doornstruiken een weg baant - dat gaat vlotter dan hij had verwacht: de takken openen zich als dijen - wat te doen met de zoveelste 'bedridden princess'? Nee, hem gaat het om het mysterie op zich en om, als prins, enige naam te maken natuurlijk.

Meteen is duidelijk: dit is niet een sprookje als een ander.

Ondertussen ligt in het kasteel de mooie prinses te wachten op de verlossende kus. Als een speelbal niet alleen van de vloek die haar tot een honderdjarige slaap dwong, maar ook van haar dromen die bij gebrek aan een werkelijk geleefd leven als surrogaatherinneringen dienen en van de troost die zij zoekt - weg van die verschrikkelijke dromen waarin stinkende en ijdele of verdwaalde (I think this is the wrong castle) en bovenal getrouwde prinsen, of een roversbende, of een aap, of haar bloedeigen vader, daarbij al dan niet aangespoord door het jubelende en applaudiserende hof, zich aan haar lichaam vergapen, laven, te goed doen of het daarentegen als een bijkomstigheid onaangeroerd laten - bij de oude fairy of toverknol, die om het meisje bezig te houden tijdens haar beproeving, om haar te troosten, maar ook te plagen, zelfs kwaad te doen, haar sprookjes vertelt over andere prinsessen, andere prinsen (haven't I heard this story before?) in ontelbare variaties en tegelijkertijd ook steeds hetzelfde verhaaltje. Maar nooit de versie die het kind horen wil (that's not how a story is supposed to go!)

Niettemin een sprookje, vol humor, vol wreedheid, vol sadisme: over ijdelheid, over begeerte, over schoonheid ... als een vloek die je beter onaangeroerd laat. Tenzij je nog gelooft in 'happily ever after' ...

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/07/briar-rose.html ( )