Wat een heerlijk, complexloos boekje. Twintig verhaaltjes rond de wat naïeve, romantisch-dromerige Marcovaldo, die in een niet nader bepaalde Noorditaliaanse stad leeft en vooral oog heeft voor de natuur. Het lijkt wel een kinderboek, met een sterke tragi-komische inslag, maar er zit ook een stevig sociaal verhaal in, vooral door de armoede waarin Marcovaldo en zijn gezin leven. Uiteraard komt de ecologische inslag erg modern over. ( )

Marcovaldo is een magazijnmedewerker, die woont in een niet nader benoemde stad. Hij heeft een vrouw die vooral aan zijn hoofd zeurt en een serie kinderen. Samen wonen zij in een één-kamerwoning, eerst in de kelder, later op zolder. In deze grauwe leefomstandigheden lukt het Marcovaldo overeind te blijven doordat hij de unieke eigenschap bezit overal de natuur te kunnen zien. Simpelweg doordat hij zijn ogen open houdt. Zo wordt bijvoorbeeld de vondst van een paar paddenstoelen naast de bushalte al snel een uit de hand gelopen avontuur.
De verhalen in deze bundel belichten steeds een avontuur van Marcovaldo, waarbij de seizoenen elkaar opvolgen. Het zijn kleine en vaak aandoenlijke verhalen, vaak met een komische wending waardoor het niet best afloopt voor Marcovaldo.

Dit was voor mij het eerste boek van Italo Calvino. Het is niet zo experimenteel als ik had gedacht, in tegendeel, het is erg toegankelijk. Hoewel het geen verpletterende verhalen zijn blijven ze me toch bij, als ik door de stad loop, en mij - Met Marcovaldo in het achterhoofd- ineens opvalt dat ook op dat grauwe station soms vogels nieuwsgierig naar de forenzen komen loeren. ( )