Dystrofisch verhaal over beklemmende relaties van moeders met jonge kinderen. Een wervelend verhaal, waarbij de lezer niet goed weet waarheen hij gevoerd wordt en waar hij eigenlijk zit.
Langzaamaan begrijpen we dat de milieuproblematiek dé kern van de dystrofie uitmaakt. De titel verwijst er trouwens naar, Gif. Al snel lezen we over het vergiftigde paard, dat dronk uit een beekje. Een kind, het zoontje van Carla, heeft ook geproefd van dat water. Een aantal werkmensen slepen een hoeveelheid jerrycans naar een loods en op het einde van het boek zitten we te sakkeren in een file…
Amanda, met dochtertje Nina, komt naar een dorp op vakantie waar ze Carla met zoontje David leert kennen. Amanda hoort een akelig verhaal uit de mond van Carla aangaande het dode paard, de dode eenden, de dode hond…en de ziekte van David met zijn eigenaardig gedrag. Carla is met David onmiddellijk naar een ‘genezeres’ in het groene huisje gelopen, die David probeert te redden via een transmigratie: zijn ziel, persoonlijkheid, en een deel van de vergiftiging overbrengen naar een ander iemand. Het gevolg is dat de jongen niet sterft, maar dat er een ernstige bewustzijnsverwisseling gebeurt. David beleeft een eigen werkelijkheid. Carla en haar man zien David niet meer als hun kind en zijn bevreesd voor hem.
We lezen dan vooral innerlijke monologen én ingenieuze perspectiefwisselingen, die het erg moeilijk maken voor de lezer. De auteur jongleert ingenieus met de innerlijke werelden en verscheidene bewustzijnsvormen van alle personages en hun inadequate dialogen. Herhaaldelijk lezen om nog als lezer te kunnen volgen!!
De lezer voelt instinctief dat de mensheiden de menselijke geest erg bedreigd worden door wat we eerder aanhaalden : een surreële catastrofe. Het gif verwoest de samenleving.
In het merendeel van het verhaal ligt Amanda ‘terminaal’ ziek in een medische post. Hier voert ze een surreëel en gedesoriënteerd gesprek met David of diens geest. De wanhopige en radeloze Amanda ziet haar dochtertje uit haar handen wegglippen. De ‘veilige afstand’, die in het boek vaak aangehaald wordt, de draad, is de afstand die een moeder steeds inschat om bij gevaar tussen te komen gaat knappen. (cfr supra: de beklemmende relatie). Herhaaldelijk lezen we dus over het wriemelen van de wormen in het lichaam….. Amanda verlaat ons.

De tot nog toe aangehaalde recensie is een subjectief gevormd ‘onthouden’ na de lezing.
Het boek is realistisch gezien één grote dialoog over het menselijk en ecologisch verval met verwarrende perspectiefwisselingen en dit in een surreële setting. Uit interviews met de auteur horen we dat zij voor de mens nog één weg ziet en dat is die naar de hel. Die hel bestaat volgens haar uit onze eigen inhibities, onze eigen obsessies, de foute interpretaties van ons eigen innerlijke leven, ons pathologisch onderbewuste en dito sociaal gedrag. Wij leven eigenlijk zelf in een grote verwarring én dan nog in een ontwrichte wereld.

Geniaal meesterwerk voor de geduldige lezer! Score: 5 sterren (XXXXX)
G.T. 11/11/2021 ( )

Een spannende, bij momenten griezelige novelle, die op je inwerkt als een sluipend gif. Zoals de draad tussen een ouder en een kind losgelaten wordt, en - omdat er elk moment iets gruwelijks kan gebeuren - weer aangehaald, zo heeft Schweblin ook de lezer beet. De taal is precies, de suggestie doeltreffend, de wanhoop alom. ( )