De jury van de Prix Goncourt heeft de reputatie regelmatig te kiezen voor nogal über-literaire romans. Deze ‘Chanson douce’ is dan in elk geval een uitzondering op de regel, want de stijl is redelijk sober, op het klinisch-afstandelijke af.
Het feit dat de clou van deze roman al in de eerste – erg dramatische - regels wordt weggegeven (oppas doodt 2 kinderen) wordt in vele reviews erg bekritiseerd, omdat het de spanning wegneemt. Maar dat is het nou net: met deze gruwelijke start wil Slimani ons al onmiddellijk duidelijk maken dat het helemaal niet om de moorden gaat.
Naar mijn oordeel is dit boek vooral een sociaal-psychologisch document, waarin een veelzijdig aantal thema’s aan bod komen. Ik noem er maar enkele: de enorme druk van ouderschap, de onmogelijke keuze tussen gezin en carrière, de naar slavernij neigende toestanden rond professionele oppassers (nounou’s), de enorme sociale verschillen tussen mensen en de blinde vlek daarvoor bij welgestelde mensen, de ondergravende kracht van onmacht, armoede en eenzaamheid die mensen drijft tot irrationeel gedrag, enzovoort. Slimani heeft in dit ogenschijnlijk rechttoe-rechtaan verhaal dus behoorlijk wat gestoken en dat is een prestatie. Dat betekent niet dat ze al deze thema’s tot een goed einde brengt: onvermijdelijk blijft het verhaal wat oppervlakkig, al getuigen sommige scenes en dan vooral de complexe interactie tussen moeder Myriam en oppas Louise van knap inlevingsvermogen. Maar door de afstandelijke, klinische stijl, komt het boek naar mijn gevoelen niet echt tot leven. Een mixed bag dus, maar deze jonge auteur (°1981) heeft duidelijk nog veel groeimarge! ( )

De nanny van Mila en Adam, een weduwe met een traumatisch verleden, wordt manisch depressief als ze het einde van haar baan ziet aankomen, omdat de kinderen naar school gaan ( )