Stukjes van mezelf door Renée Watson

Er zijn zo van die boeken die schreeuwen om een verfilming. Omdat de hoofdpersoon (Jade) dingen maakt die je wil zien, in dit geval collagekunst.

Jade heeft een beurs gekregen voor een witte privéschool en krijgt dan ook nog eens de kans om zich aan te sluiten bij het Woman to Woman mentorprogramma. En hoewel dat allemaal heel mooi klinkt voelt het soms eerder als een belediging dan als een kans. Haar toegewezen mentor Maxime, trouwens ook zwart, lijkt haar helemaal niet te begrijpen en laat haar ook vaak stikken.

Jade worstelt met haar twee werelden, de wereld vol kansen op school en de wereld thuis waar niet alles rozengeur en maneschijn is maar waar ze zich ook wel echt zichzelf voelt. Of toch niet…

In korte hoofdstukken en zinnen, zonder overbodige opsmuk, weet Watson een wereld en personages neer te zetten die echt van het papier spatten. Kort en bondig en diepgaand klinken tegenstrijdig maar zijn in dit boek complementair; knap gedaan. Door het gebrek aan poeha, de no-nonsense taal komt het verhaal van Jade nog beter binnen.

Ik wou dat ik zelf een mentor had gehad. Iemand die me toonde dat er een andere weg is dan diegene die vlak voor je neus ligt. Dit boek kan een luikje openen in je hoofd en hart, als een mentor op papier.
De stem van Jade (Watson) doet me denken aan de stem van Jae Nichelle en Lisette Ma Neza. Meisjes en vrouwen die vol passie en talent een boodschap in je gezicht slingeren die je met volle kracht raakt. Ik wil meer van dit. Te beginnen met een verfilming. ( )