Hoewel ik niet zo van absurdistische verhalen hou, heb ik toch echt genoten van dit boek, en dat is de eerste keer dat dit me overkomt bij Baricco. Het heeft geen zin het verhaal van dit boek samen te vatten, want dat is er niet echt, alleen de ontwikkeling van het jonge genie Gould is de centrale verhaallijn. Die jongen straalt een ontwapenende charme uit die me erg aan Owen Meany van John Irving deed denken. Gould is omringd door enkele ingebeelde figuren en beweegt zich al even imaginair door de bokswereld, waaruit we tal van breed uitgesponnen scenes krijgen. Naast hem staat Shatzy Shell, een door het leven getekende jongedame, die met haar nuchterheid Gould door zijn puberteit probeert te loodsen; ook zij voert ons door een imaginaire wereld, die van de westerns, met een paar ingenieuze en vooral mooie verhalen die min of meer op zichzelf staan. En dan zijn er nog een aantal professoren die ten tonele worden gevoerd en langs wie enkele interessante filosofische mijmeringen (onder andere over de verhouding tussen ideeën en werkelijkheid) worden aangebracht; Baricco profiteert er ook van via hen een echte satire op het wereldvreemde academisme te brengen.
De titel – City – kan bevreemden, want ogenschijnlijk is er geen verband, tenzij dat we ons zowel cultureel als geografisch in Amerika (New York?) lijken te bewegen. Baricco brengt in een proloog zelf de leessleutel aan dat je zijn boek moet lezen, zoals je door een stad wandelt: bevolkt door vreemde wezens, met voortdurend verrassingen en andere zichten als je een hoek omslaat. Het is een mooie metafoor, maar ik denk dat je er ook niet meer achter moet zoeken.
Zit er een boodschap in dit boek? Ja zeker, maar ik ga die hier niet verklappen, om het leesplezier niet te vergallen. Dit boek is een beetje Pynchon, maar dan veel lichtvoetiger en aangenamer om te lezen. ( )

Nadat de hoofdpersonen van het boek, een telefonisch interviewster en een geïnterviewde, elkaar hebben ontmoet, ontrolt zich een roman als een 'stad'. In iedere 'straat' en 'wijk' spelen zich andere verhalen af, die zich op een bepaalde manier met elkaar verbinden, waarbij personages uit stripboeken, film en ook historische personen in beeld komen. Men zou het een kaleidoscopische roman kunnen noemen, waarbij allerlei verhaallijnen door elkaar lopen. Vlot geschreven, met zeer veel fantasie en humor. De Italiaanse schrijver (1958) trok eerder de aandacht met 'Oceaan van een zee', 'Land van glas', 'Zijde' en 'Novecento' (verfilmd als 'The Legend of 1900').