Geschreven in 1963, in een periode waar de muur en de kerndreiging reëel waren. Het hoofdpersonage moet zien te overleven in een solitair bestaan, de wereld achter de 'wand' is dood. Zij kan overleven dankzij haar dieren (een koe, hond, poes) en de vruchten en planten die ze vindt, soms schiet ze een zwak dier (dat toch zou sterven) om wat vlees te hebben voor haar en haar dieren. De natuur en zij leven in harmonie, ze hebben elkaar nodig en helpen elkaar.
Van bij de aanvang is er een dreiging in het boek, je weet dat de hond zal sterven maar pas helemaal op het einde krijg je de (beetje anti-) climax over wat en hoe het gebeurd is.
De beschrijving van de natuur en vooral haar relatie met de dieren in prachtig beschreven. Van het mmoiste dat ik gelezen heb! ( )

“hier, een kort verhaaltje over katten”, dat was de laconieke mededeling waarmee de Oostenrijkse schrijfster Marlen Haushofer (1920-1970) in 1962 het manuscript van deze roman naar haar uitgever stuurde. Het typeert haar droge, niet-sentimentele maar toch precieuze benadering van haar eigen werk en van het leven in het algemeen. Haushofer is één van die onderschatte/miskende auteurs die om de paar decennia herontdekt worden door een select groepje lezers en er – onterecht – toch maar niet in slaagt een plaats te verwerven in het verheven literaire pantheon. Wellicht lag dat aan haar eigen, bewust gekozen onzichtbaarheid, maar ook aan haar niet-spectaculaire stijl.
Dit boekje bijvoorbeeld verhaalt de overleving van een bijna 50-jarige vrouw in een Oostenrijks aandoend berggebied nadat ze om mysterieuze redenen van de buitenwereld is afgesloten door een reusachtige glazen wand, de rest van de wereld lijkt uitgestorven. De vrouw (we zullen nooit haar naam te horen krijgen) schrijft neer hoe ze na haar aanvankelijke verbouwereerdheid alles in het werk stelt om binnen haar afgeschermde domein in leven te blijven. Met doorzetting, vernuft en hard labeur slaagt ze daar ook in. Dit lijkt dus een variante op het Robinson Crusoë-verhaal, en dat is het zeker. Maar het is ook heel anders.
Slechts mondjesmaat leren we wat meer over de voorgeschiedenis van de vrouw en haar kijk op het leven. Blijkt dat ze in het stadium was dat ze zich geen illusies meer maakte over het leven, wellicht in een depressie was beland; ze schrijft bijvoorbeeld erg denigrerend over haar volwassen dochters en haar voorbije leven. En eigenlijk is ze blij dat ze niet meer met mensen in aanraking komt. In die zin is de wand dus ook wel gewenst, een zegen. Ook het gender-aspect komt regelmatig aan bod: ze mijmert af en toe over haar voorbije leven met haar man, haar ondergeschikte, zorgende rol in het gezin, en de angst dat er in haar isolatie toch weer een man zou opdagen die haar weer zou knechten.
In de plaats ontwikkelt ze een innige band met de enkele dieren die haar toevallig omringen: vooral de hond Luchs, de kat die enkele jongen krijgt, en de koe Bella met haar stierenkalf. Dit boek is een prachtig staaltje van een nu – in 2020 – heel modieus onderwerp: de verkenning van de verhouding tussen mens en dier, binnen het posthumanistische kader waarin we mogelijk aan het geraken zijn: “Die Schranken zwischen Tier und Mensch fallen sehr leicht“, schrijft ze. Dat maakt het actueel karakter van dit 60 jaar oude boek ook zo pregnant.
Een groot deel van de tekst gaat naar de precieuze beschrijving van de activiteiten van onze ongenaamde protagoniste, het gras maaien voor hooi, een aardappelveld planten, bessen plukken, urenlang in de zon of in het bos zitten…. De stijl is sober en vooral kroniek-achtig, helemaal niet sentimenteel, integendeel, eerder afgemeten en ontnuchterend, wat heel goed bij de gemoedsgesteldheid van de vrouw past. Maar dat maakt de lectuur soms wel redelijk taai (misschien ook omdat ik dit in het origineel Duits las).
Toch blijft het boek je in de ban houden. Want er zijn geregeld aandoenlijke passages over de omgang met haar dieren, de beschrijvingen van het geweldige bergachtige uitzicht, en heel af en toe een mijmering over haar bijzondere situatie. Het buiten-de-tijd staan, het overbodige van opsmuk nu er geen andere mensen zijn om haar aan te kijken, en het eeuwige zelfgesprek dat elke mens met zichzelf voert, het zijn maar enkele – korte – filosofische mijmeringen die dit verhaal kruiden. “Im Grunde sind diese Gedanken ganz ohne Bedeutung. Die Dinge geschehen eben, und ich suche, wie Millionen Menschen vor mir, in ihnen einen Sinn, weil meine Eitelkeit nicht gestatten will, zuzugeben, daß der ganze Sinn eines Geschehnisses in ihm selbst liegt.”
En dan dat slot, plots en fel, dat greep me wel aan. Het zette het schrijnende van de situatie van de vrouw – en bij uitbreiding de mens in het algemeen – nog eens dik in de verf. Wat overblijft is het zelfgesprek, de dialoog aangaan met jezelf, om niet gek te worden. Curieus genoeg start deze roman juist met die redenering: “ich habe diese Aufgabe auf mich genommen, weil sie mich davor bewahren soll, in die Dämmerung zu starren und mich zu fürchten. Denn ich fürchte mich. Von allen Seiten kriecht die Angst auf mich zu, und ich will nicht warten, bis sie mich erreicht und überwältigt. Ich werde schreiben, bis es dunkel wird, und diese neue, ungewohnte Arbeit soll meinen Kopf müde machen, leer und schläfrig. Den Morgen fürchte ich nicht, nur die langen, dämmrigen Nachmittage".
Dit raakt wel een gevoelige snaar: zijn we niet allemaal bang voor de lange schemerige namiddag? Dit boek is soms een taaie brok, maar het is wel een prachtig en pregnant, modern aandoend verhaal. ( )

https://www.groene.nl/artikel/alleen-ik-kan-genade-schenken?utm_source=De+Groene... ( )

Sfeervol, beklemmend boek. Prima verfilmd in gelijknamige film. ( )

Fantastisch boek. Ik moest er wel even in komen, maar daarna greep het verhaal me helemaal. Het is zo knap, dat iemand een heel boek kan volschrijven over haar belevenissen nadat ze ontdekt, dat ze " alleen op de wereld" is. Ze beschrijft haar leven met haar dieren. Een leven zonder verleden en zonder toekomst, alleen het hier en nu en de basale aspecten van overleven. ( )