Ik moet toegeven dat ik niet onmiddellijk weet waar Toibin met dit boek heen wilde. Akkoord, hij gebruikt heel mooi de oude Griekse drama-cyclus rond Agamemnoon, met het offer van diens dochter Iphigenia, de wraak van echtgenoot Clytemnestra, en vervolgens de weerwraak door zoon Orestes. Toibin vult de bekende verhaalstof aan met vooral aandacht voor “een tocht door de woestijn” van de jonge Orestes, zijn verblijf bij een oud vrouwtje in een “huis vol met namen”, om dan terug te keren. Die passage, die het hele middelste deel van het boek vult, had meer weg van een jongensroman (inclusief de voor Toibin typerende homo-erotische ondertoon). Nog meer dan in het Griekse drama lijkt Orestes een onschuldige figuur, die eigenlijk maar een tweedeplans rol vervult, een soort lam dat naïef in zijn ongeluk loopt; alle andere figuren gedragen zich dubbelhartig, heimelijk en zelfs ronduit vals. Die uitdieping is misschien de eigen insteek van Toibin, maar wat voegt ze toe?
Uiteraard blijft deze tragedie erg boeiende verhaalstof, maar Toibin heeft er een bijwijlen bijzonder saaie bedoening van gemaakt, in een “en dan, en dan, en dan…”-kadans. De enkele passages (zoals de openingscene) die er bovenuit steken zijn die waarin het innerlijke drama van de figuren in de verf wordt gezet. Helaas is dat niet voldoende om hiervan een geslaagde roman te maken. ( )

Vanaf Agamemnon zijn dochter Iphigeneia offert om een gunstige wind te verkrijgen zodat hij ten oorlog kan uitvaren, zint zijn echtgenote Klytaimnestra op wraak. En vanaf dat moment komt het niet meer goed met het gezin. Achterdocht, ontvoeringen, moord, macht berustend op spioneren en geweld, kortom, een echte Griekse tragedie.
Schitterend opnieuw verteld door Tóibín.

Het verhaal van Klytemnestra, haar man Agamemnkn laat zijn dochter offeren omdat en de IND gunstig wordt voor het uitvaren van de oorlogsvloot naar Troje.
Klytemnestra zint de 10 jaar dat hij weg is, op wraak en doodt hem, en ook Cassandra die hij mee brengt als oorslogsbuit. Helaas denkt ze haar minnaar te kunnen vertrouwen, maar die duldt natuurlijk geen vrouw aan het stuur!
Ook zoon Orestes en dochter Elektra vergeven haar de moord op hun vader niet. ( )

In zijn dankwoord zegt de auteur dat de roman grotendeels is ontsproten aan zijn verbeelding, al zijn de hoofdersonen en de opbouw van het verhaal ontleend aan drama’s van Aeschylus, Sophocles en Euripides. Over het respectieve aandeel van een en ander kun je kibbelen en als classicus ben ik uiteraard bevooroordeeld. Maar ik heb de neiging te zeggen dat hoe minder Tóibín afwijkt van die toneelstukken, hoe beter het boek is en vice versa. Maar dat het heel moeilijk is om de Agamemnon van Aeschylus te overtreffen, betekent niet dat een roman over hetzelfde thema niet geslaagd kan zijn en ik vond dat er veel mooie passages en variaties op het Griekse thema inzaten: de innerlijke monologen (vooral de twee van Clytaemnestra) vond ik beslist geslaagd en ook bijvoorbeeld de uitwerking van het sinistere Aegisthus-personage. Daar staat tegenover dat ik een deel van de verhalende gedeeltes wel een beetje jongensboek-achtig ‘en toen en toen en toen’ vond en het eind nogal nietszeggend-sentimenteel. ( )