In de perfecte chaos van een huis zonder volwassenen, voeden vijf broers elkaar op volgens hun eigen regels. Hun moeder is gestorven, hun vader is gevlucht. Terwijl de Dunbar jongens met elkaar vechten, samen lachen en samen hun verdriet verwerken, probeert Matthew als oudste de rol van zijn ouders over te nemen in het ontwrichte gezin. Tot Michael, hun vader, op een dag plotseling weer binnenstapt met een verrassend verzoek. Slechts één van hen accepteert en besluit mee te gaan. Het is Clay, de vierde zoon, getormenteerd door een lang begraven geheim.

3 straatarme broertjes krijgen de kans om te gaan studeren, ze worden ingenieur.
Eentje blijkt homofiel en vlucht naar Engeland, eentje gaat uit Dresden, waar ze studeerden naar Afrika als het gevolg van een bedrogen liefde en bouwt daar bruggen in de meest abominabele omstandigheden. Als de eerste wereldoorlog uitbreekt moet hij zijn eigen bruggen weer opblazen. Zijn verhaal geeft ten hemel schreiende inzicht in aanmatiging, superioriteitsgevoel, uitbuiting en kolonialisme. De oudste broer gaat terug naar Noorwegen, daar komen ze vandaan en lost de morele schuld af van de mogelijkheid tot studie voor hem en zijn broers. Ook zijn werkomstandigheden zijn verschrikkelijk koud en ijzig en sneeuw en ijs. Hij kan gelukkig wel trouwen met zijn geliefde, een adellijke Duitse vrouw. Als de eerste Wereldoorlog uitbreekt zitten met name zijn kinderen tussen hun Duitse en Noorse afkomst gevangen. Heel ooi verhaal, heel wrang en er zitten nog 2 delen achter... ( )

Hun vader en hun oom waren door de zee meegenomen. Dergeljke tragedies horen bj het ruwe leven aan de Noorse westkust. De drie broers Lauritz, Oscar en Sverre moesten als vissersjongetjes werk zoeken in de stad. Gefascineerd en gedreven bouwen ze stiekem in de touwslagerij een ingenieuze replica van het Gokstadschip. Deze 'kwajongensstreek' trekt de aandacht van een weldoener en zo krijgen ze de kans om in Dresden opgeleid te worden tot ingenieur. In 1901 studeren ze af, met een glanzende carrière in hun geboorteland in het verschiet. (na aflossing van hun schuld: het bouwen van een spoorlijn in het bergachtige zuiden van Noorwegen). Maar het leven heeft wat anders in petto. Alleen Lauritz keert terug naar het Noorden, werkt jarenlang tussen sneeuw en ijs, stelt zijn persoonlijk geluk uit, realiseert het uiteindelijk. Oscar verdwijnt na een ontgoocheling in de liefde naar Duits-Oost-Afrika waar hij hetzelfde realiseert: spoorwegen bouwen in onherbergzaam gebied. De oorlog en hun binding met Duitsland speelt hen de parten. Sverre verdwijnt naar London, meer hierover in een volgend boek? ( )

Dat ik besloot het boek te lezen heeft meer te maken met de Coq Rouge dan met de broers-bruggenbouwers, moet ik toegeven, want van die verhalende turven van meer dan vijfhonderd pagina's zijn me vaak te veel gericht op het overbruggen van een tijdspanne in plaats van te focussen op een speciale gebeurtenis. Dat is een eufemisme om te zeggen dat ik epische romans vaak saai en mak vind. Het vooroordeel gaat slechts gedeeltelijk op voor Bruggenbouwers. Saai is het niet; het boek - excusez le cliché - leest als een trein.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2012/06/jan-guillou-bruggenbouwers.html ( )