Het digitaal lezen van deze strip begint me toch wel op te breken nu er tussen de verschillende verhalen allemaal verbanden zijn die ik maar met moeite kan terugvinden omdat digitaal bladeren een crime is. Er zal mij dan ook heel wat ontgaan, wat ik wel jammer vind maar het is niet anders.

Er valt nog genoeg te beleven van wat ik nog wel kan volgen.
Zo voelt het eerste verhaal als een klassieker met jazzmuzikanten die door muziek in de greep van een kwade macht komen. Ook typisch Doctor Who dat niet iedereen waar je in de loop van het verhaal aan gaat hechten, de eindstreep haalt. Er blijft altijd iets pijnlijks op het einde ook al is het voor de meesten goed afgelopen.

In het tweede verhaal komt de rode draad van de eerdere delen weer naar voren. Omdat ik het niet helemaal paraat heb bij het lezen, weet ik niet zeker of ik het allemaal goed interpreteer. De tekeningen vind ik van dit verhaal foeilelijk dus dat helpt ook niet echt. Het even terugzien van wat oudere Doctors deed me dan wel weer glimlachen. Het is een truc die al vaak is uitgehaald. De ene keer valt dat goed, de andere keer pakt het niet best uit. Hier vind ik het wel zinnig ingezet.

Net zoals in het derde verhaal waarin de elfde en twaalfde Doctor verschijnen en je als lezer het leven van de drie generaties Doctors kunt meebeleven en hoe er avonturen zijn die zeer lang doorwerken. Leuk gedaan. ( )