Suzanne, de hoofdpersoon in De laatste vrouw, vertelt het verhaal van haar liefde voor drie Italiaanse heren op leeftijd. De eerste is een Siciliaanse psychiater die haar binnen voert in het dolce vita van Taormina en, gewend als hij was aan een vrouw op bestelling, zijn jonge minnares aanvankelijk betaalt voor haar genegenheid. De twee is een veel gelezen schrijver, onbetwist de bekendste van Italië. Hij verlangt niet veel meer dan het genoegen te smaken van haar gezelschap tijdens bioscoopbezoek en wandelingen door Rome. De derde is een filmregisseur van wereldfaam die een passie voor haar opvat, welke zij met overgave beantwoordt en die haar gedurende een lange episode in zijn dagelijks denken en doen betrekt.
Suzanne verhaalt hoe en waarom ze van de drie mannen gaat houden en hoe de relaties zich ontwikkelen. Bij ieder van hen vindt ze andere aspecten die haar boeien. In alle drie herkent ze de bijna kinderlijke vitaliteit, de onbezonnenheid en tegelijk de melancholie over het onstuitbaar naderende einde. In elk van de verhoudingen zijn trekken van een complexe relatie met haar vader te ontdekken.
De laatste vrouw is het meeslepende relaas van een vrouw die onafhankelijk wil zijn, maar telkens terugvalt in de rol van dochter die de erkenning van haar vader zoekt. Tegelijk ontsluit het de laatste fase uit het leven van zowel de playboy-psychiater als de twee imposante kunstenaars. Voor ieder van hen was zijn de laatste vrouw.