Dit was mijn eerste Modiano, en meteen een heel vreemde lectuur-ervaring. Louis en Odile, allebei net geen 20 en een koppel worden door allerlei louche figuren op sleeptouw genomen. Ze ondergaan het allemaal, als "onbeschreven bladen" (het is ook alsof ze geen connectie hebben met hun eigen verleden), als automaten, zonder al te veel gevoelens. De personages deden me erg aan Sartre denken, en vooral zijn "les jeux sont faits". Pas helemaal op het einde volgt de ontknoping en die maakt wel wat goed. Maar dit lijkt meer een wat uitgelopen novelle, een experiment. Ik vind ook dat voortdurend aangeven van de plaatsen waar ze zich bevinden (straatnamen en nummers, vooral in Parijs) nogal vreemd. Kortom, misschien was dit niet de beste kennismaking met het werk van Modiano. ( )