Het is het verhaal van de jeugd van Metin, een oorspronkelijk Turks (of eigenlijk Zaza, een kleine Alevistische minderheid in Turkije) jongetje dat met zijn moeder, vader en zusje in de Bijlmer woont. Zijn vader is een egoïstische, gefrustreerde en ijdele communist, die niet anders doen dan zijn vrouw kleineren, gewichtig en ijdel lopen doen en de communist uithangen, en die bovendien zijn kinderen volkomen negeert en kleineert als hij iets tegen ze zegt. Het gezin lijdt erg onder hem. Het zusje trekt zich terug op haar kamer, Metin probeert soms nog wat en trekt zich erg terug in zichzelf. Moeder is onderdanig en heeft een akelig en bang leven.
Als Metin naar het VWO gaat, onder zware druk van zijn vader, wordt hij vanaf het begin, zo’n 4 jaar erg gepest op school door zo’n echte, door meelopers in stand gehouden “Bully”.
Pas na die jaren komt er een nieuwe jongen op school, ook een Turk, een Zaza. Daar sluit hij vriendschap mee.
Het is prachtig geschreven, je leeft enorm mee met Metin, met moeder, die zich trouwens toch ontpopt tot een stevige vrouw die zich niet meer laat onderdrukken, zich ontwikkelt door haar werk en sterker wordt. Toch zit er ook mededogen in Metin voor zijn vader. Een prachtig proces van volwassenwording. ( )

Ik miste heel veel ik het boek, zoals de achtergrond van veel karakters. Waarom is papa een zure ouwe communist? Wat is er met Kaya’s moeder? Waarom is Dino zo’n mafklapper? Vermakelijk boek wel, maar had meer achtergrond in gekund. 3,5 ster. ( )

Het begin en einde geven een surrealistische ervaring weer en deze momenten lijken autobiografisch. Tevens geeft deze opzet een soort helicopterview. Ik denk dat de schets van vader en moeder te zwart-wit is om autobiografisch te zijn. Op de omslag staat dat het meeslepend is en dat klopt. Als ex-Amsterdammer (man, 1948) die de Bijlmer heeft zien verrijzen en daar sporadisch kwam voor bezoeken aan het Egyptologisch genootschap en daarvoor aan het verpleeghuis waar mijn vader verbleef is dit een zeer interessante inkijk. Je weet steeds wat er zal gebeuren, maar toch trekt het boek enorm aan je, meeslepend is dan nog zwak uitgedrukt. Je wil er niets van missen! Maar dat het eind kort en vluchtig is: dat is juist goed gedoseerd.

Herkenbaar is voor mij ook het De Mirandabad. De stress opwekkende factoren (stressoren) voor Metin worden goed beschreven. Een nieuwe matras die op de grond lag, begint al na een paar weken te beschimmelen, dus minstens 10 jaar op een matras op de grond lijkt me niet reëel.

Persoonlijk herkenbaar is de 1e twee jaren op de middelbare school, waar je dagen hebt, dat je bijna niemand spreekt. En dat je dan bang bent dat je stem a.h.w. breekt als je wat moet zeggen. ( )

Metin is de zoon van Turkse migranten (eigenlijk Zasa, Perzische migranten in Turkije, afkomstig uit Izmir), die opgroeit in de jaren '80 en '90 in de Bijlmer. In korte hoofdstukken schetst Isik dat leven, dat uiteindelijk een schilderij van een jeugd vormen, maar ook de geschiedenis van de Bijlmer met zijn multiculturele bewoners en de afschuwelijke Bijlmerramp. En dan is er nog een gewelddadige vader, die soms ineens ook heel gezellig is (maar meestal niet), de druk vanuit huis om te presteren, de vriendjes met hun verschillende achtergronden uit de flat, voetballen op het landje, de junkies in de binnengangen, gepest worden op school, muziek, het eerste baantje bij de Vomar, de meisjes. Het is een verhaal over opgroeien onder moeilijke omstandigheden, dat getekend is door de tirannieke en niet betrokken vader Hurat en die ervoor zorgt dat zijn familie (zijn vrouw Asena, zijn intelligente en knappe dochter Nevra en de onzekere zoon Metin) zich onzichtbaar maken en opstellen. Uiteindelijk lukt het Metin met behulp van moeder en zuster en goede vrienden oa Kaya zijn eigen identiteit te vinden en in staat te zijn minderwaardigheidscomplex te overwinnen. ( )

Vaak lees ik boeken om mij in te leven in een heel ander leven, ver weg. Dit boek had het tegenovergestelde effect: het was een feest van herkenning.

Metin is de zoon van Turkse migranten, en groeit op in de jaren '80 en '90 in de Bijlmer. In korte hoofdstukken schetst Isik dat leven, als penseelstrepen die uiteindelijk een schilderij van een jeugd vormen. Een gewelddadige vader, die soms ineens ook heel gezellig is (maar meestal niet), de druk vanuit huis om te presteren, de vriendjes met hun verschillende achtergronden uit de flat, voetballen op het landje, de junkies in de binnengangen, gepest worden op school, muziek, het eerste baantje, de meisjes.
Ik vond dit een mooi en herkenbaar boek. Alleen jammer dat het einde wat afgeraffeld is. ( )