Drie jongens en twee meisjes vormen op de middelbare school een hechte vriendengroep. Tsukuru gaat in Tokyo studeren en wordt na een jaar zonder opgave van reden uit de vriendengroep gegooid. Hij komt daardoor in een diepe crisis, maar weet die na een aantal maanden tot op zekere hoogte te boven te komen. Hij kan verder met zijn studie en zijn leven. In de loop van de tijd heeft hij wel vriendinnen, maar het is nooit blijvend. Ook zijn vriendschap met een wat jongere student is niet blijvend. Dan komt hij Sala tegen. Zij merkt dat er iets in Tsukuru is dat hem belemmert in zijn leven en zij vraagt hem daar iets aan te doen. Met haar hulp worden de adressen van de vrienden en vriendinnen gevonden. Een van de meisjes is inmiddels overleden, vermoord. Hij gaat naar zijn geboorteplaats om de twee vrienden te bezoeken. Hij reist naar Finland om de andere vrouw te bezoeken. Het helpt hem met die uitsluiting van vroeger in het reine te komen.

Het tweede boek van Haruki Murakami dat ik lees, en ik houd wel van zijn bijzondere schrijfstijl. Tsuruku is “kleurloos”, omdat hij als enige van de vriendengroep geen kleur in zijn naam heeft. Rodeden, Blauwezee, Wittewortel, Zwarteveld en Tsuruku zijn op de middelbare school een hechte groep. Echter, al snel nadat Tsuruku naar Tokyo gaat om te studeren, wordt hij uit de groep gezet, zonder te weten waarom. Na een aantal jaren van depressie gaat hij door met zijn leven, maar een nieuwe vriendin moedigt hem aan om toch eens uit te zoeken wat er nu eigenlijk aan de hand was. Zestien jaar na het incident ontmoet hij drie van zijn oude vrienden weer. Grappig is dat Rooie een organisatie heeft die business seminars geeft, eigenlijk indoctrinatiecursussen, gebaseerd op alles waar hij zelf een hekel aan had in zijn eerste twee vrij bureaucratische banen. Geweldig omschreven! Na een bezoek aan Zwartje in Finland zijn de oorzaken van het incident duidelijk, maar wat is het gevolg voor Tsuruku?

Prachtige taal, mooie beeldspraak, krachtige uitspraken (veel over identiteit), intrigerend verhaal, ... Alles wat een boek nodig heeft om tot mijn favoerieten gerekend te worden. Eigenlijk 5+ sterren

Andere ideeën:besprekingen:

De Boekblogger: http://boekblogger.wordpress.com/2014/02/08/boek-recensie-de-kleurloze-tsukuru-t...

Tessa Heitmeijer: http://tessaheitmeijer.com/2015/08/20/recensie-de-kleurloze-tsukuru-tazaki-en-zi...

Jenny's Bookcase: https://jennysbookcase.com/2017/04/11/haruki-murakami-de-kleurloze-tsukuru-tazak...

Farm Lane Books (in English): http://www.farmlanebooks.co.uk/2015/colorless-tsukuru-and-his-years-of-pilgrimag...

The Guardian (in English): http://www.theguardian.com/books/2014/aug/06/colorless-tsukuru-tazaki-years-pilg...

The New York Times (in English): http://www.nytimes.com/2014/08/14/books/haruki-murakamis-colorless-tsukuru-tazak...

The Misanthropologist (in English): http://themisanthropologist.wordpress.com/2014/08/27/colorless-tsukuru-tazaki-an...

Book'd Out: http://bookdout.wordpress.com/2014/08/23/review-colorless-tsukuru-tazaki-and-his...

Tony's Reading List (in English): http://tonysreadinglist.blogspot.be/2014/09/colorless-tsukuru-tazaki-and-his-yea...

The Rumpus (in English): http://therumpus.net/2014/09/colorless-tsukuru-tazaki-and-his-years-of-pilgrimag...

JoV's Book Pyramid (in English): http://bibliojunkie.wordpress.com/2014/09/12/colorless-tsukuru-tazaki-and-his-ye...

No Charge Bookbunch (in English): http://nochargebookbunch.com/2014/09/28/colorless-tsukuru-tazaki-and-his-years-o...

Full Stop (in English): http://www.full-stop.net/2014/10/06/reviews/sean-carswell/colorless-tsukuru-taza...

Literary Exploration (in English): http://literary-exploration.com/2014/11/13/colorless-tsukuru-tazaki-and-his-year... ( )

Already in the first pages the theme is clearly stated: shinge mubeppo, there is no separate Truth outside the mind. Then follows what Seems the Jungian process of individuation. No development If the obstacles in growth are not 'reviewed' or analysed. It is a friend (I.e. The anima) that sends him on the journey into his inner self. Painful and showing from different perspectives, the separate truths. In this manner he can become whole and free himself from the block in his development I.e. Individuation process.
It has been written in simple sentences,colourless (!) since If there is no growth there is no colour. The subject grows on the reader as it does for Tsukuru. A great read worth rereading, as are many of Murakami's novels. ( )

Tsukuru Tazaki heeft als tiener samen met 4 vrienden zeer actief meegewerkt aan opvang en animatie van behoeftige kinderen in hun woonplaats Nagoya. en zijn dan ook een hechte groep. De 4 vrienden, 2 jongens en 2 meisjes, hebben in tegenstelling tot Tsukuru, die zichzelf vrij kleurloos vindt, toevallig een naam die verwijst naar een kleur. Daarom leven ze voor een groot deel van het boek als Rooie en Blauwe (de twee jongens) en Witje en Zwartje (de twee meisjes). Deze vier personen worden door Murakami overigens zeer goed geschetst conform hun kleurennaam. Toevallig (?) op het moment dat Tsukuru beslist om te gaan studeren in Tokyo, voor een technische opleiding zodat hij zijn droom, met name bouwen van treinstations, kan waarmaken en de anderen beslissen om in Nagoya te blijven, wordt hij zonder enige uitleg uit de groep gestoten. Hij heeft het daar zeer moeilijk mee, en heeft heel wat moeite om zijn leven verder op te bouwen. Maar het lukt en als dertiger ontmoet hij Sala die hem overtuigt om de reden van de brute uitsluiting uit de hechte vriendengroep na zoveel jaren toch op te klaren. Tsukuru gaat in op dit voorstel en wat volgt is een vrij rechtlijnig verhaal over de bezoeken aan zijn vroegere vrienden die de ganse uitsluiting duidelijk moeten maken. Alhoewel ik mezelf als een Murakami-fan beschouw, ben ik hier toch wel wat op mijn honger blijven zitten. Ja er zijn af en toe wat surrealistische trekjes, en ja het is mooi om lezen hoe Murakami de tijd als golfbeweging beschrijft, en ja de ontmoeting met de jonge student Haida (weeral een kleur ... grijs ... maar toch wel een kleurrijk figuur) en vooral diens verhaal over de pianist die ondanks gezond, weet dat de dood op hem wacht is een staaltje van Murakami's kunnen. Haida leert Tsukuru (en mij) de muziekcyclus "De Pelgrimsjaren" van Liszt kennen, wat dan ook in het boek als een mooie metafoor voor het eigen leven van Tsukuru wordt gebruikt. Alhoewel de zoektocht naar de reden van zijn uitsluiting op zich, van dit boek een pageturner maakt, en alhoewel er mooie passages in het boek voorkomen (bvb. zijn reis naar Finland), nergens was ik persoonlijk geraakt door de wat te eenvoudige schrijfstijl die tegen het einde van het boek zelfs voor mij irriterend overkwam. Ergens heb ik de indruk dat dit boek een "vluggertje" is, en misschien zijn drie sterren voor deze sterschrijver nog te veel. Sorry. ( )