Zelden heeft een roman me zo op de proef gesteld. Gedurende de eerste 200 bladzijden ergerde ik me aan het nostalgisch terugblikken van de verteller Larry Morgan op zijn paradijselijke tijd aan een kleine universiteit in Wisconsin; ik ergerde me aan die verstikkende vriendschap tussen hem en zijn vrouw Sally en het steenrijke, snobistische koppel Charity en Sid Lang dat hen op sleeptouw nam; en ik ergerde me aan het WASP-milieu waarin deze roman volledig zich afspeelt. Tegelijk bleef ik doorlezen, op een of andere manier toch geïntrigeerd door de manier waarop de auteur het cliché-verhaal doorbrak, en doorspekte met voortdurend wisselende perspectieven van een oudere man op zijn verleden, op de zin van zijn eigen leven, en vooral op de relatie met zijn vrouw en dat bevriende koppel.
Stegner schreef dit boek toen hij 78 was, en ik neem aan dat Larry grotendeels autobiografisch is. Maar Larry is in elk geval niet het hoofdpersonage is van dit verhaal, maar wel de onuitstaanbare controle-freak Charity die erin slaagde iedereen te manipuleren en voor haar in te nemen. Het knappe is vooral hoe Stegner het dramatisch verhaal van Charity compositorisch centraal stelt, maar dat voortdurend doorweeft met telkens nieuwe evaluaties van de relatie tussen de twee koppels, en de eigen ambities van de afzonderlijke personages, hun wederzijdse afhankelijkheid en onafhankelijkheid. Dit is met andere woorden eigenlijk een heel reflectieve roman, waarin maar heel weinig echte actie zit, maar waarin op vernuftige wijze de geheel eigen aard van langdurige vriendschappen en relaties wordt verkend. Naar mijn smaak is deze roman, ondanks de gedegen intellectualistische inslag (met een heel lange parenthese over een verblijf in Florence) me toch iets te Amerikaans. Gelukkig zijn er de eindeloze beschrijvingen van de prachtige natuur in het noordwesten van de Verenigde Staten (vooral Vermont). Wel spijtig van de schabouwelijke Nederlandse vertaling, met geregeld wel heel kromme zinnen. ( )