Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
Five years ago, Mira Bunting founded a guerrilla gardening group: Birnam Wood. An undeclared, unregulated, sometimes criminal, sometimes philanthropic gathering of friends, this activist collective plants crops wherever no one will notice, on the sides of roads, in forgotten parks and neglected backyards. For years, the group has struggled to break even. Then Mira stumbles on an answer, a way to finally set the group up for the long term: a landslide has closed the Korowai Pass, cutting off the town of Thorndike. Natural disaster has created an opportunity, a sizable farm seemingly abandoned. But Mira is not the only one interested in Thorndike. Robert Lemoine, the enigmatic American billionaire, has snatched it up to build his end-times bunker, or so he tells Mira when he catches her on the property. Intrigued by Mira, Birnam Wood, and their entrepreneurial spirit, he suggests they work this land. But can they trust him? And, as their ideals and ideologies are tested, can they trust each other?… (meer)
“OK, boomer”, beet de jonge Nieuw-Zeelandse parlementariër Chloë Swarbrick haar oudere collega toe, toen hij haar onderbrak in november 2019. Die uitspraak ging de hele wereld over. En het waren die woorden waar ik vaak aan terug moest denken tijdens het lezen van de nieuwste roman van Eleanor Catton, ‘Het woud van Birnam’. Omdat het zich afspeelt in Nieuw-Zeeland, maar vooral omdat het generatieconflict tussen millennials en boomers er centraal in staat.
‘Het woud van Birnam’ is de letterlijke vertaling van Birnam Wood, een magisch bos uit Shakespeare’s toneelstuk Macbeth. Dat citaat is ook het motto van het boek. In Cattons boek is het de naam van een collectief van guerillatuiniers uit Christchurch. Guerillatuiniers zijn mensen die landbouw bedrijven op braakliggende stukken grond, bijvoorbeeld bij bejaardentehuizen of kinderdagverblijven. Voor de oprichtster van het collectief, Mira, is dit geen hobby, maar een levensovertuiging, en haar werk. Voor anderen, zoals Mira’s rechterhand, het organisatorische talent Shelley, is het een manier om zich af te zetten tegen hun ouders en hun verwachtingen. Tegenover deze idealistische millennials plaatst Catton de generatie van de babyboomers, in de vorm van Owen en Jill Darvish, gesettelde vijftigers die zich omringd weten door materieel comfort en maatschappelijk aanzien.
Op het eerste gezicht lijkt het alsof Catton hier de kant kiest van de millennials, maar al snel merk je dat zij beide groepen met een flinke dosis sarcasme benadert. Met bijna chirurgische precisie ontleedt zij het idealisme van de millennials, waarachter een rits aan menselijke zwakheden schuilgaat, zoals eigenbelang, egocentrisme en het verlangen naar aandacht, waardering, seks, geld en macht. Ook wordt al snel duidelijk dat deze millennials hun levensstijl alleen vol kunnen houden dankzij hun welgestelde ouders waar ze altijd op terug kunnen vallen. En van zwaktes kan je altijd gebruik maken als je niet het beste met de mens voorhebt, zoals de bijna klassieke (Amerikaanse!) schurk in dit verhaal.
Het boek valt min of meer in twee delen uiteen. In de eerste helft worden de hoofdpersonen uitgebreid geïntroduceerd. Pas in de tweede helft van het boek komt het plot meer op gang. Birnam Wood krijgt de kans om te tuinieren op een landgoed bij een natuurgebied dat door een aardverschuiving geïsoleerd is geraakt. Het is een buitenkansje om uit de rode cijfers te komen, misschien zelfs een echt bedrijf (een start-up!) van hun collectief te maken. Verblind door hun zwaktes en naïviteit hebben ze pas veel te laat door dat hun weldoener misschien heel andere (uiteraard snode) plannen heeft. Het tweede deel zou ik als thriller beschrijven, het eerste deel meer als een maatschappijkritiek.
Beide delen heb ik overigens met veel plezier gelezen, maar wel op heel verschillende manieren. Het eerste deel vond ik - ondanks de traagheid van het plot - het sterkste deel, vanwege de scherpe analyse van de generaties. Het thrillerdeel is best spannend, maar heeft als zwakte dat je als lezer al veel te snel in de kaarten kan kijken van de schurk. Dat komt door de perspectiefwissels, waardoor je als lezer altijd meer weet dan elke individuele hoofdpersoon. Het boek had spannender kunnen zijn als de clou wat later was weggegeven. Al met al een fijne leeservaring, vooral door Cattons scherpe pen. ( )
Wow, wat een boek, wat een trip. 3 dagen lang was ik totaal bezeten van dit verhaal. Het speelde dag en nacht door mijn hoofd. Dit is voor het eerst dat ik een Catton lees maar zeker niet voor het laatst.
Ik zit graag met mijn vingers in de aarde, kweek allerlei zaden, pitten en stekjes tot planten die ik achterlaat voor gelukkige vinders. Ik heb ook al wel eens iets gezaaid op grond die niet van mij is… Dat sprak me aan in de beschrijving van dit boek: het groene, ideologische activisme, het guerrilla gardening-aspect. Uiteindelijk blijkt het daar niet (heel veel) over te gaan maar teleurgesteld was ik zeker niet.
De hoofdpersonen zijn Mira, oprichter van het activistische tuinderscollectief Birnam Wood (waarom is de boektitel in hemelsnaam vertaald?) en Lemoine, miljardair en zogenaamd een prepper. Hun paden kruisen zich in Thorndike, waar ze beiden azen op dezelfde lap grond.
Wat er na hun ontmoeting volgt is een verhaal dat je makkelijk in een serie van 12 afleveringen kan verfilmen. Er gebeurt enorm veel, de personages zijn divers en uitermate boeiend, het is super spannend én doet je nadenken over de wereld waarin we leven. Het is een soort van activistische ecothriller en Shakespeareaanse tragedie in één.
Elk karakter, elke scène en setting is enorm gedetailleerd en levendig beschreven. Je waant je als lezer midden in de actie; of het nu gaat om het planten van erwten of het proberen afslaan van drones die je opjagen. De ideeën, conversaties, plannen, discussies doen je hoofd tollen en laten je stilstaan bij je eigen handelen en denkbeelden.
Het woud van Birnam is verslavend goed geschreven en verteld. Een boek dat je nog lang zal bijblijven. Ferme aanrader. Laat de serie maar komen! ( )
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Third Apparition: Be lion-mettled, proud; and take no care Who chafes, who frets, or where conspirers are: Macbeth shall never vanquish'd be until Great Birnam Wood to high Dunsinane hill Shall come against him.
Macbeth: That will never be. Who can impress the forest, bid the tree Unfix his earth-bound root?
Opdracht
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
for Steven Toussaint
Eerste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
The Korowai Pass had been closed since the end of the summer, when a spate of shallow earthquakes triggered a landslide that buried a stretch of the highway in rubble, killing five, and sending a long-haul transport truck over a precipice where it skimmed a power line, ploughed a channel down the mountainside, and then exploded on a viaduct below.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Chivalric titles had been abolished in New Zealand in the year 2000, only to be reinstated nine years later by a moneyed politician desirous of a knighthood of his own. It was embarrassing whichever way one felt about it: the monarchists could not celebrate, as the resurrection only proved the Crown could be politically compelled, and the republicans could not protest, because to do so would be to suggest that there was something sacred about a monarchic code of chivalry in the first place, that ought to be beyond a common politician's reach. Both parties felt disgruntled, and both received the twice-yearly Honours Lists with the same peevish cynicism, concluding, jointly, that all the knighted intellectuals were sell-outs, and all the knighted businessmen were bribes.
Like all self-mythologising rebels, Mira preferred enemies to rivals, and often turned her rivals into enemies, the better to disdain them as secret agents of the status quo.
On a dark and shameful level of her consciousness Shelley knew that the drastic course corrections in her life – her phases, to use the word that Mira so deplored – did not owe to any sudden clarities of vision or vocation, but to this smothered and ever-present sense of dread. She had tried to escape it by joining Birnam Wood, and she was trying to escape it now, but she would never escape it, because she could not feel the difference, could not understand the difference, between running towards something, and running away.
She felt that it exposed a defect in her character – disloyalty to her own sex, first of all, but deeper than that, a vanity, an appetite, a capacity for manipulation that she would rather other people did not see; she knew, and was ashamed to know, that one of the reasons she had never taken Shelley's friendship all that seriously was that it lacked any sense of sexual possibility or contest. There was no danger between them, nothing fearsome or uncertain, no provocation, no romance; with Shelley, she always knew that she was safe.
She wished that she could tell her friend the honest truth, which was not that she loved her because she needed her, but that she needed her because she loved her, and in her monumental stupidity and self-absorption, she had only just figured that out.
...simply a far-sighted, short-selling, risk- embracing kleptocrat, an incarnation of unapologetic zero-sum self-interest, a radical misfit, a ‘builder' in the Randian sense, a genius, a tyrant, an obsessive, a prophet, a status-symbol survivalist hedging his bets against any number of potential global catastrophes that he himself was doing absolutely nothing to prevent, and might even be taking active measures to encourage if there was a profit to be made, or an advantage to be gained, in the pursuit.
...while people were quick to form opinions, they were just as slow to change them, and – to rephrase the aphorism slightly – there were none so blind as those who had already decided what it was they saw.
She would be the final piece of camouflage. Not these dime-a-dozen, grasping, self-important outrage-mongers, these obsequious nonentities, these small-time pseudo-pundits who traded in stupidity and called themselves subversive for shitting where they ate.
‘There's something so joyless about the left these days,' Tony continued, ‘so forbidding and self-denying. And policing. No one's having any fun, we're all just sitting around scolding each other for doing too much or not enough – and it's like, what kind of vision for the future is that? Where's the hope? Where's the humanity? We're all aspiring to be monks when we could be aspiring to be lovers.'
...the whole project of a genuine left-wing politics is fucked. How can we even get started on the project of creating and protecting public goods when within every interest group there's always a subgroup, and each one has their own particular agenda, and they're all in competition with each other for airtime and market share—'
‘I'm not telling you to shut up, I'm telling you to listen. There's a difference.'
Democracy isn't about everyone voting the exact same way, it's about whether you agree to go along with the outcome of the vote even if it turns out you're in the minority. That's consensus.'
the crypto-fascist dirty tricksters who pretended to be populists while defrauding and despising the people, who lied with impunity, who stole with impunity, who murdered with impunity, who invented scapegoats, who incited suicides, who encouraged violence and provoked unrest, and who then retreated into a private sphere of luxury so well insulated from the lives of ordinary people, and so well defended against them, that it basically amounted to a form of secession.
anyway, between the two of them, wasn't he the one who was more guilty of propping up the status quo by shooting her ideas down and dropping names of dead philosophers as if that was in any way a legitimate response to anything any more – and why was it that people on the left were always talking about who was actually on the left – wasn't that kind of out of date? And if it wasn't, then maybe it should be, because it was pretty bloody off-putting to be treated like a double-dealer all the time.
the last thing that crossed his mind before he drifted off to sleep was a quotation that he'd heard someplace, whose attribution he'd forgotten – that only something that a person didn't want to see in print was news, and everything else was advertising.
You want the apocalypse to happen, because that will prove that you were right never to have trusted anybody. Whereas if things actually get better, not worse, if people actually start working together, and putting aside their differences for the sake of the common good and so on, if that happens, then you're just going to look like a stupid paranoid dick. Right?'
You want me to kneel down before you, and bow and scrape, and ask for your forgiveness for all the bad and greedy things I've done, and you want me to say that I repent, and then you want me to give away all my money, because at long last, after all these years, finally, I met you, and I saw the light. Is that it?' ‘Sounds pretty good,' Mira said. ‘For a start.' ‘So in other words,' he said, ‘you want to be a god as well.'
the thought that had filled her consciousness was not it's like he knew what I was thinking, but it's like he wanted me to think that he knew what I was thinking, which had felt both much more sinister and, strangely, much more impressive.
She couldn't seriously believe she had a future with this guy! She knew what he was. She knew that he was toying with her, just like she knew that she was toying with him back. She was just fucking around. She was just doing whatever the hell she wanted, like she had always done, taking everyone else for granted, like she had always done, rebelling for the sake of it, like she had always done, acting as though the rules that bound the little people were just too tiresome and too ordinary to apply to her.
late capitalism would admit nothing ‘real' beyond the logic of late capitalism itself, having declared self-interest the only universal, and profit motive the only absolute, and deriding everything that did not serve its ends as either a contemptible weakness or a fantasy.
Sure, there might be a bit of knuckle-rapping, a few warm words. Tribunals might be formed, activists might strut about, legislation might be passed, politicians might be voted in and out, et cetera; but so long as there was a phone in everybody's pocket, so long as there was a screen in front of every face, so long as there were batteries and satellites and cameras and GPS, so long as there was avarice, so long as there was loneliness and envy and ambition and boredom and addiction, he, Lemoine, would be untouchable.
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
He pushed one of the nets into the evil-smelling hole and then pulled it out again, and then he drew a breath and held the trigger down with both his thumbs and thrust the lighted wand against the sopping fabric, praying that the flame would catch, praying that the fire would send up smoke and burn away the nets so that the scale of the destruction would be visible from overhead, so that somebody would see it, so that somebody would notice, so that somebody would care, and as the fire began to blaze and crackle up the ancient trees around him, Tony prayed that somebody would come to put it out.
Five years ago, Mira Bunting founded a guerrilla gardening group: Birnam Wood. An undeclared, unregulated, sometimes criminal, sometimes philanthropic gathering of friends, this activist collective plants crops wherever no one will notice, on the sides of roads, in forgotten parks and neglected backyards. For years, the group has struggled to break even. Then Mira stumbles on an answer, a way to finally set the group up for the long term: a landslide has closed the Korowai Pass, cutting off the town of Thorndike. Natural disaster has created an opportunity, a sizable farm seemingly abandoned. But Mira is not the only one interested in Thorndike. Robert Lemoine, the enigmatic American billionaire, has snatched it up to build his end-times bunker, or so he tells Mira when he catches her on the property. Intrigued by Mira, Birnam Wood, and their entrepreneurial spirit, he suggests they work this land. But can they trust him? And, as their ideals and ideologies are tested, can they trust each other?
‘Het woud van Birnam’ is de letterlijke vertaling van Birnam Wood, een magisch bos uit Shakespeare’s toneelstuk Macbeth. Dat citaat is ook het motto van het boek. In Cattons boek is het de naam van een collectief van guerillatuiniers uit Christchurch. Guerillatuiniers zijn mensen die landbouw bedrijven op braakliggende stukken grond, bijvoorbeeld bij bejaardentehuizen of kinderdagverblijven. Voor de oprichtster van het collectief, Mira, is dit geen hobby, maar een levensovertuiging, en haar werk. Voor anderen, zoals Mira’s rechterhand, het organisatorische talent Shelley, is het een manier om zich af te zetten tegen hun ouders en hun verwachtingen. Tegenover deze idealistische millennials plaatst Catton de generatie van de babyboomers, in de vorm van Owen en Jill Darvish, gesettelde vijftigers die zich omringd weten door materieel comfort en maatschappelijk aanzien.
Op het eerste gezicht lijkt het alsof Catton hier de kant kiest van de millennials, maar al snel merk je dat zij beide groepen met een flinke dosis sarcasme benadert. Met bijna chirurgische precisie ontleedt zij het idealisme van de millennials, waarachter een rits aan menselijke zwakheden schuilgaat, zoals eigenbelang, egocentrisme en het verlangen naar aandacht, waardering, seks, geld en macht. Ook wordt al snel duidelijk dat deze millennials hun levensstijl alleen vol kunnen houden dankzij hun welgestelde ouders waar ze altijd op terug kunnen vallen. En van zwaktes kan je altijd gebruik maken als je niet het beste met de mens voorhebt, zoals de bijna klassieke (Amerikaanse!) schurk in dit verhaal.
Het boek valt min of meer in twee delen uiteen. In de eerste helft worden de hoofdpersonen uitgebreid geïntroduceerd. Pas in de tweede helft van het boek komt het plot meer op gang. Birnam Wood krijgt de kans om te tuinieren op een landgoed bij een natuurgebied dat door een aardverschuiving geïsoleerd is geraakt. Het is een buitenkansje om uit de rode cijfers te komen, misschien zelfs een echt bedrijf (een start-up!) van hun collectief te maken. Verblind door hun zwaktes en naïviteit hebben ze pas veel te laat door dat hun weldoener misschien heel andere (uiteraard snode) plannen heeft. Het tweede deel zou ik als thriller beschrijven, het eerste deel meer als een maatschappijkritiek.
Beide delen heb ik overigens met veel plezier gelezen, maar wel op heel verschillende manieren. Het eerste deel vond ik - ondanks de traagheid van het plot - het sterkste deel, vanwege de scherpe analyse van de generaties. Het
thrillerdeel is best spannend, maar heeft als zwakte dat je als lezer al veel te snel in de kaarten kan kijken van de schurk. Dat komt door de perspectiefwissels, waardoor je als lezer altijd meer weet dan elke individuele hoofdpersoon. Het boek had spannender kunnen zijn als de clou wat later was weggegeven. Al met al een fijne leeservaring, vooral door Cattons scherpe pen. ( )