Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
Tara Westover was seventeen the first time she set foot in a classroom. Born to survivalists in the mountains of Idaho, she prepared for the end of the world by stockpiling home-canned peaches and sleeping with her "head-for-the-hills bag." In the summer she stewed herbs for her mother, a midwife and healer, and in the winter she salvaged in her father's junkyard. The family was so isolated from mainstream society that there was no one to ensure the children received an education, and no one to intervene when one of Tara's older brothers became violent. As a way out, Tara began to educate herself, learning enough mathematics and grammar to be admitted to Brigham Young University. Her quest for knowledge would transform her, taking her over oceans and across continents, to Harvard and to Cambridge. Only then would she wonder if she'd traveled too far, if there was still a way home. With the acute insight that distinguishes all great writers, Tara Westover has crafted a universal coming-of-age story that gets to the heart of what an education offers: the perspective to see one's life through new eyes, and the will to change it.… (meer)
Nickelini: Quite different views of Mormon life, but both books are compelling reads of young women who suffered through horrific lives under the control of domineering and manipulative men.
BookshelfMonstrosity: These wrenching autobiographies examine how parents with fiercely held beliefs can damage their children on multiple fronts. Forbidden from engaging with the rest of society in normal ways, the authors endured shattering psychological abuse before their eventual escape.… (meer)
bjappleg8: Both books describe in intimate detail the supreme effort required to break free of fundamentalist beliefs and the pain of being cast out of their close-knit families as a result.
Carissa.Green: Sarah Smarsh's memoir is about a similarly-aged girl growing up in a rural area on the economic fringes, but Smarsh's memoir is more analytical and deals much less in the sensationalism of having a violent, mentally ill parent.
Wow, hier was ik niet op voorbereid. Het was van “a little life” van Yanagihara geleden dat ik me nog zo ongemakkelijk voelde bij het lezen van een boek: de onophoudelijke reeks voorvallen van fysieke en psychische terreur grepen me naar de keel, en zelfs in toenemende mate, omdat het vrij snel tot me doordrong dat dit geen fictie, maar een autobiografisch geschrift was. Tara Westover beschrijft haar jeugdherinneringen in wat aanvankelijk een gewoon coming-of-age verhaal lijkt van een meisje dat in ruraal Idaho opgroeit in een groot gezin, met een vader die schroothandelaar is en een moeder vroedvrouw. De ouders zijn mormonen, maar staan duidelijk naast de mainstream van die kerk. Alarmbellen beginnen af te gaan als de vader fanatieke ‘survivalist’ trekken begint te vertonen, zich afzet tegen de overheid, de geboorte van zijn kinderen weigert te registreren of ze naar school te laten gaan, en zijn gezin voorbereidt op de Apocalyps, inclusief het aanleggen van een wapenarsenaal en grote voorraden voedsel en brandstof. Naar Amerikaanse Midwest-normen is dat misschien nog vrij normaal, maar wat Westover beschrijft kan je niet anders duiden dan psychische en fysieke terreur, vertrekkend bij gedwongen gevaarlijke klussen klaren tussen brute schrootverwerkingsmachines, het weigeren van medische hulp als de kinderen zwaar- tot zelfs levensgevaarlijk gewond geraken, vervloekingen en bedreigingen als ze eisen om een deftige scholing te krijgen, en tenslotte herhaaldelijke fysieke martelingen door een duidelijk compleet geflipte broer. Westover zet daar haar persoonlijke ontvoogding tegenover, door zichzelf een behoorlijke scholing te gunnen, vertrekkend van gebrekkige zelfstudie tot ineens de sprong naar universitair onderwijs en uiteindelijk een doctoraat. Het interessantst is hoe dit gepaard gaat met een voortdurend afstand nemen en weer toenadering zoeken tot haar ouders, en ondermijnende zelftwijfel die typisch is voor mensen die zo’n traumatische opvoedingssituatie hebben moeten ondergaan. Opvallend is hoe afstandelijk dit allemaal beschreven wordt, ontdaan van goedkope pathetiek en zelfs zonder al te uitgesproken rancune. Dat onderscheidt Westover duidelijk van andere getuigenissen in dit genre, en het maakt ook haar kracht uit. Ze is ook niet te beroerd de waarheidsvraag aan te kaarten: ze geeft herhaaldelijk toe dat wat ze beschrijft hààr perspectief is, en dat dat mogelijk eenzijdig of vervormd kan zijn. Dat uit zich ook in een soms wat rommelige verhaallijn, met passages die lijken te rammelen (en die sceptici de kans geven haar verhalen onderuit te halen) en met iets te uitgesponnen pogingen om zichzelf te rechtvaardigen. Naar mijn aanvoelen geven die zwaktes haar verhaal juist een grotere authenticiteit. Dat neemt niet weg dat ik toch met een paar ongemakkelijke gevoelens blijf zitten. Zo benadert Westover regelmatig het randje van wat wel eens denigrerend ‘painporn’ wordt genoemd, zeker in de te nadrukkelijke beschrijvingen van de fysieke verwondingen (zoals bij broer Luke die zijn been verbrandt). Ik heb het ook moeilijk om de sprong van helemaal geen scholing naar een briljante academische carrière aannemelijk te vinden; zou het kunnen dat hier toch enige literaire overdrijving gespeeld heeft? Westover gaat ook wel heel opvallend de confrontatie met het mormoonse geloof uit de weg: akkoord, de paranoïa of de bipolaire stoornis van de vader hebben daar niet rechtstreeks mee te maken, maar zijn godsdienstwaanzin is op zijn minst de voedingsbodem voor zijn extreem gedrag. Het lijkt me dat Westover hier is gecapituleerd voor de lijn die je in de VS nu eenmaal niet ongestraft kan overschrijden. Het zijn bedenkingen die dit boeken uiteindelijk reduceren tot wat het is: een therapeutisch van zich afschrijven van traumatische gebeurtenissen en worstelingen, door een coherent, eigen verhaal te construeren. Let wel, ik zeg helemaal niet dat dit boek niet waar is, integendeel. Maar het is de waarheid van Tara Westover, en ik wil daar alle respect voor opbrengen. Het heeft me in elk geval niet onberoerd gelaten. ( )
Wat een ongelooflijk knap boek. Hoe bepalen onze opvoeding ... en de liefde die we voelen voor onze ouders en familie onszelf. Hoe verhouden we ons to "hen" en tot "onszelf". Kunnen en/of moeten we hiervan loskomen om de echte "ik" te ontdekken. Gosh, dit klinkt zo rationeel.... Misschien moet je het boek lezen om te begrijpen wat ik bedoel. Tara Westover kan het echt wel "zo veel beter" vertellen ..... ( )
Ik leerde het boek van Tara Westover kennen door de boekenbijlage van De Standaard. Een paar weken later heb ik boek gekocht en ben onmiddellijk beginnen lezen. Ik heb van het boek genoten, al is genoten niet het juiste woord.Het is een boek dat aan de ribben blijft kleven. Opgroeien in een gemeenschap waar alles wat niet strookt met de mormoonse geloofsovertuigingen des duivels is, is als opgroeien in een gevangenis. De buitenwereld moet op afstand worden gehouden. Alles en iedereen is tegen hen, en vooral tegen hun geloof. De pater familias heeft zo'n oogkleppen op dat hij al zijn "foute" beslissingen in het licht van God ziet. Het zijn beproevingen, en alles komt goed als ze hun lot in handen van God leggen. Niet is minder waar. Tara wordt door haar broer Shawn geterroriseerd en mishandeld. Ze moet op de sloperij werken waar ze ernstige verwondingen oploopt. Van onderwijs is weinig of geen sprake. Maar stilaan groeit het verzet bij Tara. Door zelfstudie weet ze een plaats aan de universiteit te verwerven. Na een moeilijke aanloop weet ze zich aan te passen, en begint ze haar thuissituatie te zien voor wat ze is: een disfunctioneel gezin waar geweld onder de mat wordt geveegd. Met de hulp van enkele familieleden weet Tara zich van de rest van haar familie los te scheuren. Dit resulteert in een breuk met haar ouders. Maar ondanks alles zal Tara haar doel bereiken: een doctorstitel en erkenning dat haar geweld is aangedaan. Dit boek is een aanrader en bovendien vlot geschreven. ( )
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
The past is beautiful because one never realises an emotion at the time. It expands later, & thus we don't have complete emotions about the present, only about the past. - Virginia Woolf
I believe finally, that education must be conceived as a continuing reconstruction of experience; that the process and the goal of education are one and the same thing. - John Dewey
Opdracht
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
For Tyler
Eerste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
My strongest memory is not a memory.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
...I had finally begun to grasp something that should have been immediately apparent: that someone had opposed the great march toward equality; someone had been the person from whom freedom had been wrested. (p. 180)
...something shifted nonetheless. I had started on a path of awareness, had perceived something elemental about my brother, my father, myself. I had discerned the ways in which we had been sculpted by a tradition given to us by others, a tradition of which we were either willfully or accidentally ignorant. I had begun to understand that we had lent our voices to a discourse who sole purpose was to dehumanize and brutalize others--because nurturing that discourse was easier, because retaining power always feels like the way forward. (p. 180)
I had decided to study no history, but historians. I suppose my interest came from the sense of groundlessness I'd felt since learning about the Holocaust and the civil rights movement--since realizing that what a person knows about the past is limited, and will always be limited, to what they are told by others. I knew what it was to have a misconception corrected--a misconception of such magnitude that shifting it shifted the world. Now I needed to understand how the great gatekeepers of history had come to terms with their own ignorance and partiality. I thought that if I could accept that what they had written was not absolute but was the result of a biased process of conversation and revision, maybe I could reconcile myself with the fact that the history of most people agreed upon was not the history I had been taught. Dad could be wrong, and the great historians Carlyle and Macauley and Trevelyan could be wrong, but from the ashes of their dispute I could construct a world to live in. In knowing the ground was not ground at all, I hoped I could stand on it. (p. 238)
It's strange how you give the people you love so much power over you, I had written in my journal. ... He had defined me to myself, and there's no greater power than that. (p. 199)
I had been taught to read the words of men like Madison as a cast into which I ought to pour the plaster of my own mind, to be reshaped according to the contours of their faultless model. I read them to learn what to think, not how to think for myself. (p. 239)
I had begun to understand that we had lent our voices to a discourse whose sole purpose was to dehumanized and brutalized others--because nurturing that discourse was easier, because retaining power always feels like the way forward. (p. 180)
My life was narrated for me by others. Their voices were forceful, emphatic, absolute. It had never occurred to me that my voice might be as strong as theirs. (P. 197)
This moment would define my memory of that night, and of the many nights like it, for a decade. In it I saw myself as unbreakable, as tender as stone. At first I merely believed this, until one day it became the truth. Then I was able to tell myself, without lying, that it didn’t affect me, that he didn’t affect me, because nothing affected me. I didn’t understand how morbidly right I was. How I had hollowed myself out. For all my obsessing over the consequences of that night, I had misunderstood the vital truth: that its not affecting me, that was its effect. (p. 111)
I believed then—and part of me will always believe—that my father’s words ought to be my own. (p. 172)
What was important to me wasn’t love or friendship, but my ability to lie convincingly to myself: to believe I was strong. I could never forgive Charles for knowing I wasn’t. (p. 189)
I wonder now if the day I set out to steal that tax return wasn’t the first time I left home to go to Buck’s Peak. That night I had entered my father’s house as an intruder. It was a shift in mental language, a surrendering of where I was from. My own words confirmed it. When other students asked where I was from, I said, “I’m from Idaho,” a phrase that, as many times as I’ve had to repeat it over the years, has never felt comfortable in my mouth. When you are part of a place, growing that moment in its soil, there’s never a need to say you’re from there. I never uttered the words “I’m from Idaho” until I’d left it. (p. 206)
I had to think before I could answer. “I can stand in this wind, because I’m not trying to stand in it,” I said. “The wind is just wind. You could withstand these gusts on the ground, so you can withstand them in the air. There is no difference. Except the difference you make in your head.” He stared at me blankly. He hadn’t understood. “I’m just standing,” I said. “You are all trying to compensate, to get your bodies lower because the height scares you. But the crouching and the sidestepping are not natural. You’ve made yourselves vulnerable. If you could just control your panic, this wind would be nothing.” “The way it is nothing to you,” he said. — I WANTED THE MIND of a scholar, but it seemed that Dr. Kerry saw in me the mind of a roofer. The other students belonged in a library; I belonged in a crane. (p. 237)
...vindication has no power over guilt. No amount of anger or rage directed at others can subdue it, because guilt is never about them. Guilt is the fear of one’s own wretchedness. It has nothing to do with other people. (p. 327)
I am not the child my father raised, but he is the father who raised her. (p. 328)
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Tara Westover was seventeen the first time she set foot in a classroom. Born to survivalists in the mountains of Idaho, she prepared for the end of the world by stockpiling home-canned peaches and sleeping with her "head-for-the-hills bag." In the summer she stewed herbs for her mother, a midwife and healer, and in the winter she salvaged in her father's junkyard. The family was so isolated from mainstream society that there was no one to ensure the children received an education, and no one to intervene when one of Tara's older brothers became violent. As a way out, Tara began to educate herself, learning enough mathematics and grammar to be admitted to Brigham Young University. Her quest for knowledge would transform her, taking her over oceans and across continents, to Harvard and to Cambridge. Only then would she wonder if she'd traveled too far, if there was still a way home. With the acute insight that distinguishes all great writers, Tara Westover has crafted a universal coming-of-age story that gets to the heart of what an education offers: the perspective to see one's life through new eyes, and the will to change it.
)
)
Google Books — Bezig met laden...
13
Westover zet daar haar persoonlijke ontvoogding tegenover, door zichzelf een behoorlijke scholing te gunnen, vertrekkend van gebrekkige zelfstudie tot ineens de sprong naar universitair onderwijs en uiteindelijk een doctoraat. Het interessantst is hoe dit gepaard gaat met een voortdurend afstand nemen en weer toenadering zoeken tot haar ouders, en ondermijnende zelftwijfel die typisch is voor mensen die zo’n traumatische opvoedingssituatie hebben moeten ondergaan.
Opvallend is hoe afstandelijk dit allemaal beschreven wordt, ontdaan van goedkope pathetiek en zelfs zonder al te uitgesproken rancune. Dat onderscheidt Westover duidelijk van andere getuigenissen in dit genre, en het maakt ook haar kracht uit. Ze is ook niet te beroerd de waarheidsvraag aan te kaarten: ze geeft herhaaldelijk toe dat wat ze beschrijft hààr perspectief is, en dat dat mogelijk eenzijdig of vervormd kan zijn. Dat uit zich ook in een soms wat rommelige verhaallijn, met passages die lijken te rammelen (en die sceptici de kans geven haar verhalen onderuit te halen) en met iets te uitgesponnen pogingen om zichzelf te rechtvaardigen. Naar mijn aanvoelen geven die zwaktes haar verhaal juist een grotere authenticiteit.
Dat neemt niet weg dat ik toch met een paar ongemakkelijke gevoelens blijf zitten. Zo benadert Westover regelmatig het randje van wat wel eens denigrerend ‘painporn’ wordt genoemd, zeker in de te nadrukkelijke beschrijvingen van de fysieke verwondingen (zoals bij broer Luke die zijn been verbrandt). Ik heb het ook moeilijk om de sprong van helemaal geen scholing naar een briljante academische carrière aannemelijk te vinden; zou het kunnen dat hier toch enige literaire overdrijving gespeeld heeft? Westover gaat ook wel heel opvallend de confrontatie met het mormoonse geloof uit de weg: akkoord, de paranoïa of de bipolaire stoornis van de vader hebben daar niet rechtstreeks mee te maken, maar zijn godsdienstwaanzin is op zijn minst de voedingsbodem voor zijn extreem gedrag. Het lijkt me dat Westover hier is gecapituleerd voor de lijn die je in de VS nu eenmaal niet ongestraft kan overschrijden.
Het zijn bedenkingen die dit boeken uiteindelijk reduceren tot wat het is: een therapeutisch van zich afschrijven van traumatische gebeurtenissen en worstelingen, door een coherent, eigen verhaal te construeren. Let wel, ik zeg helemaal niet dat dit boek niet waar is, integendeel. Maar het is de waarheid van Tara Westover, en ik wil daar alle respect voor opbrengen. Het heeft me in elk geval niet onberoerd gelaten. (