Het leven van de vrouwelijke hoofdpersoon speelt zich af onder een deken van burgerlijke moraal en conformisme. De jaren zeventig van de vorige eeuw waren nog wat minder verlicht dan velen toen dachten en boden de generatie die kort na de tweede wereldoorlog is geboren zeker niet de vrijheid die thans als normaal beschouwd wordt.

Op het eerste gezicht is het een verhaal over een tot mislukken gedoemd huwelijk waarvan de ooraak gezocht moet worden in een opvoeding binnen strakke conventies die bol staan van normen en waarden en van “zo hoort het nu eenmaal”. De schrijfster verhaalt in deze autobiografische roman echter ook over het leven van de vrouw die, ten koste van bijna alles, zoekt naar haar eigen identiteit doch die steeds weer wordt vermorzeld door de alles overheersende macht van “de man”. “Ik kan niets zeggen, omdat hij alles wat ik hem toevertrouw uitperst. De schil geeft hij mij terug: zie maar zo leeg was die bewering van jou nu”.
Het verhaal wordt compleet doordat haar minnaar haar op een wel erg wrede manier aan haar lot over, haar ouders overladen zijn met zelfbeklag en onbegrip en Blitz (de hond) haar ruw wordt ontnomen.

Bij publicatie in 1977 -de jaren waarin de emancipatie van de vrouw volop in discussie was- leverde het boek veel publiciteit op. Veel vrouwen herkenden zich in de hoofdpersoon terwijl veel mannen -vaak schoorvoetend- tot de conclusie kwamen dat er veel mis was.

Ruim dertig jaar na verschijnen is er wel zoiets als een balans op te maken: er is veel ten goede veranderd in de positie van de vrouw, maar we zijn er nog lang niet !

Blij dat ik het na jaren weer opnieuw heb gelezen en nog steeds een beetje spijt dat ik, als hommage aan dit boek, mijn honden niet de naam Blitz hebben gekregen. ( )