Prachtig geschreven, in de je-vorm, over het leven, met het eigen lichaam als uitgangspunt ( )

Geweldig boek over ouder worden. Paul Auster beschrijft het in een 'je' stijl: 'Toen kwam je vriendin over uit New York' en blikt zo terug op zijn leven. Erg bijzonder. Alle vrouwen die hij gehad heeft, alle ziekten van zijn lichaam, alle huizen waarin hij gewoond heeft. Het laat je zelf nadenken over al je vrouwen en huizen, inderdaad. Prachtig. ( )

Zoals hij het zelf zegt, heeft Auster ter gelegenheid van het bereiken van zijn vierenzestigste leeftijd, een geschiedenis van zijn lichaam geschreven, ‘Het Winterlogboek’. Het is een indrukwekkende autobiografische schets geworden waarin de schrijver op een bijzondere wijze over zijn leven vertelt. Doordat het niet in de eerste- maar in de derde persoon e.v. is geschreven, kan de schrijver iets meer afstand nemen van zijn verhalen, waardoor het accent kan komen te liggen op de techniek van het vertellen. Want daarin ligt m.i. de grote kracht van dit schrijverschap.
Aanvankelijk beviel het lezen me niet echt goed, maar na de eerste bladzijden geconsumeerd te hebben, ontmoette ik weer die speciale wijze van vertellen die mij in Auster zo aanstaat. Het ‘filmisch’ vertellen van anekdotes waardoor de lezer zonder inspanning en vrijwel automatisch een beeld krijgt voorgespiegeld, is een van de kenmerkende eigenschappen van het werk van Auster. Een fraai voorbeeld is te vinden wanneer de schrijver vertelt over een doorwaakte nacht die hij doorbracht om noodgedwongen naar een film te kijken. Hij vertelt het verhaal van de film zoals hij dat ook deed ‘In het boek der illusies’, met een indrukwekkende vertaling van beeld in woorden. Zo ook de geschreven impressie van een Afrikaanse vrouw, volmaakt rechtop lopend, terwijl ze een slapend kindje in een doek droeg die om haar borst was gebonden, er een zware tas met boodschappen aan haar rechterhand hing, een nog een zwaardere aan linker, en ze boven op haar hoofd een derde tas met boodschappen in evenwicht hield. Kijk maar mee: ‘Je keek naar een droombeeld van menselijke gratie, besefte je, de langzame vloeiende beweging van haar wiegende heupen, de langzame vloeiende beweging van haar gang, een vrouw die haar lasten droeg met iets wat je als een soort wijsheid voorkwam…….,en terwijl je haar nakeek bestudeerde je haar lome gelijkmatige tred, je verbazend over de roerloosheid van haar lichaam, en je begreep dat er afgezien van het zachte deinen van haar heupen geen enkel ander deel van haar lichaam bewoog dan haar benen.’ En dat zomaar -als bijvangst- binnen een verhaal dat hij aan het vertellen is.

Naast de vele adressen waar hij heeft gewoond en de reizen die hij heeft gemaakt wordt veel verhaald over zijn ouders en grootouders, zijn jeugd en de jaren waarin hij gevormd werd tot de man die hij nu is: ‘Met je vader praten in je dromen. Hij bezoekt je nu al vele jaren in een donkere kamer aan de andere kant van het bewustzijn, samen met jou aan tafel gezeten voor lange, rustige gesprekken, kalm en omzichtig, hij bejegent je altijd vriendelijk en welwillend, hoort altijd nauwgezet aan wat je tegen hem zegt, maar als de droom eenmaal voorbij is en je wakker wordt, kun je je geen woord herinneren van wat één van jullie beiden gezegd heeft’.

Zo stapt de schrijver ‘de winter van zijn leven binnen’: met gratie ! ( )