Je hoeft geen vrouw te zijn om het roerend eens te zijn met de stellingen die Mary Beard inneemt in de twee lezingen, "De openbare stem van vrouwen" en "Vrouwen aan de macht", die hier te boek werden gesteld. Clichés, onuitgesproken vooroordelen en onbewuste beelden bepalen nog steeds een groot deel van het publieke debat en van politieke macht. Aansluitend bij de klassieke oudheid zet Beard hier uiteen hoe dit ook vandaag nog de vrouwelijke helft uitsluit om ten volle aan beide te kunnen deelnemen. ( )

Vrouwen & macht, een manifest door Mary Beard

Mary Beard kennen we vooral als docent klassieke geschiedenis en als de auteur van boeken als Pompeii en SPQR; in dit manifest komt haar kennis van de oudheid haar goed van pas.

Als experte krijgt zij vaak af te rekenen met online beledigingen, bedreigingen en mansplaining. Ze ziet ook dat elke vrouw die meer macht krijgt (Hilary Clinton, Theresa May, Angela Merkel,…) dezelfde problemen ervaart.

In dit manifest probeert zij na te gaan hoe dit komt. Want ondanks het feit dat het er voor vrouwen al heel anders (lees beter) aan toe gaat dan een paar generaties voor ons, is er nog veel werk aan de winkel. De evolutie gebeurt veel te traag en wekt vaak enorm veel (online) tegenkanting op.

Beard kijkt eerst naar hoe de openbare stem van de vrouw is geëvolueerd, waar onze ideeën van macht en uitstraling vandaan komen. In het tweede deel kijkt ze hoe vrouwen meer macht kunnen krijgen. (In ieder geval niet door stemtraining te volgen en een mannelijk pak aan te trekken.) Aangezien het amper mogelijk blijkt om vrouwen in te passen in de al te mannelijke structuren is het nodig om de huidige structuren om te vormen. Met ‘macht’ als werkwoord.

Hoe klein en kort dit manifest ook mag zijn, het is indrukwekkend boeiend en krachtig geschreven. Je kan de wereld pas veranderen als je begrijpt wat er nodig is om te veranderen: Mary geeft ons (vrouwen én mannen) handvaten om zelf de koe bij de horens te vatten. Laten we samen de wereld veranderen. ( )

I knew Mary Beard from her sound television series about the Roman Empire, in which she hopped through Rome and without many complexes introduces us in the daily toil and sweat of Roman (and non-Roman) men and women. I also knew her from her thick, standard work on the history of Rome, which has been calling for a over year now, here on one of my reading boards, to be read. And I had also seen a short interview on the BBC with her about feminism and how she, because of her long, white hair, every time she made a public appearance as a Rome expert was called a witch, and much worse, on the social media. That is why this small, but very nicely published book did attract my attention.

The booklet contains two lectures she gave in recent years about the position of women, both in the ancient world and in our present. Of course, despite all the progress, she sees a lot of parallels and she illustrates this in a fascinating way. But she also gives a fundamental comment, which has been circulating for a while in the feminist debate: should we, as women, at all costs strive to break through the glass ceiling? And of course she thinks they should. But should they not rather change the interpretation given to power, change the structure of it itself? "You can not easily fit women into a structure that is already coded as male; you have to change the structure. That means thinking about power differently. It means decoupling it from public prestige. It means thinking collaboratively, about the power of followers and not just leaders. It means, above all, thinking about power as an attribute or even a verb ('to power'), not as a possession. What I have in mind is the ability to be effective, to make a difference in the world, and the right to be taken seriously, together as much as individually. "
According to me, you absolutely not have be a woman to endorse this! ( )