Een nauwkeurige beschrijving van de mensen in een appartementen complex. De verhalen van hun bestaan worden prachtig omschreven. Een boek zonder plot, maar wel met verbindingen tussen de verhalen. Maar het is wel erg statisch, geen moment voel je iets van beweging, zelfs geen dialoog. Alsof je door een museum loopt, het zijn allemaal prachtige schilderijen. ( )

Een gebruiksaanwijzing van een apparaat begint met de beschrijving van de onderdelen en toont dan hoe het apparaat functioneert. Perec past in dit vuistdikke boek min of meer hetzelfde procedé toe. Hij beschrijft 1 enkel (groot) gebouw in Parijs, kamer per kamer, op een aanvankelijk niet bepaald tijdstip. In elk hoofdstuk komt 1 kamer aan bod, waarbij hij eerst zeer gedetailleerd alle voorwerpen beschrijft en vervolgens inzoomt op de bewoners; soms wordt er wat uitgebreider op het levensverhaal van die bewoners ingegaan.
Perec levert zelf ook de sleutel voor de lectuur van dit boek: je moet het bekijken als een puzzel die vooraf door iemand bewust geconstrueerd is, en waarvan je via bepaalde technieken het globale beeld moet herstellen; het ligt helemaal in de lijn van Perec's eerdere experimentele proza en van de Parijse Oulipo-groep waarvan hij deel uitmaakte. Dit suggereert ook dat het boek niet meer is dan een spelletje, en zeker geen existentiële boodschap heeft.
Dat laatste is problematisch, want impliciet zit er in al de verhalen en opsommingen natuurlijk wel een boodschap en ik lees die als volgt: als mens lukt het niet om zicht te krijgen op de puzzel van het leven, maar toch doen we (soms passioneel) ons best om dat leven op te vullen, zin te geven; dat resulteert doorgaans in een netwerk van sporen en voorwerpen (cfr de lijstjes van kamerbeschrijvingen), en heel dikwijls ook in een gevoel van teleurstelling.
Perec heeft van zijn boek een enorm werkstuk gemaakt, het zit heel ingenieus en vernuftig in elkaar en doet erg erudiet, zelfs encyclopedisch aan. Bovendien zijn enkele van zijn verhaaltjes echte pareltjes. Daarom geeft ik dit boek een hogere score dan gemiddeld.
Maar toch overtuigt het me niet: de opsommingen zijn leuk gevonden en geven soms de rijkdom (en het labyrintisch karakter) van een mensenleven aan, maar door de overdaad werken ze ontmoedigend (ik geef toe dat ik in de tweede helft van het boek erg diagonaal ben beginnen lezen); en omdat Perec altijd aan de buitenkant blijft van de dingen en de mensen, kan zijn inhoudelijke boodschap (over het leven zelf) niet anders dan mager zijn. ( )