De ziel wordt al vele eeuwen beschouwd als de essentie en de afspiegeling van de individuele persoonlijkheid van de mens. De meeste mensen geloven dat ze er een hebben, maar bijna niemand kan uitleggen wat de ziel is. Van de oudheid tot het heden, van Homerus en Aristoteles via Dante en Descartes tot Darwin en Freud en Hannah Arendt volgt De ziel. Een cultuurgeschiedenis het verhaal van de ziel. En welke betekenis heeft ze nog in de eenentwintigste eeuw? Het ‘objectieve’ belang van de ziel wordt al sinds de verlichting ter discussie gesteld, toen de wetenschappelijke verklaring van de wereld de overhand kreeg. Sommigen beweren dat ze gereduceerd is tot een religieus concept; anderen stellen dat ze vervangen is door de psyche van de moderne psychologie. Deze beperkte betekenis lijkt te worden tegengesproken door de belangrijke plaats van de ziel in moderne literatuur, van Kafka en Joyce via Woolf tot Coetzee. Dit boek laat zien hoe de uitbeelding van de ziel in fictie en het ontstaan ervan binnen de psychologie ons westerse beeld van de ziel gevormd hebben. Omdat we in een multiculturele tijd leven wordt ook het idee van de ziel binnen de islam en het boeddhisme besproken. We moeten immers ook ‘de ander’, de onbekende, kennen om onszelf te kunnen begrijpen.