Een 60-jarige sprookjesschrijver, ingesneeuwd in een afgelegen huis, gaat zijn joodse familiegeschiedenis en zijn plaats daarin na.

Mijn eerste kennismaking met Möring. Een labyrintisch verhaal, of eerder een verzameling van verhalen, bijeengehouden door een simpele intrige: de 60-jarige Nathan en zijn 30 jaar jongere nicht Nina zitten vast in een huis, in een sneeuwstorm, een huis waar allerlei mysterieuze toestanden heersen. Die intrige klinkt flauw, en is dat tot op zekere hoogte ook (het is het zwakste element in deze roman). Maar daarnaast biedt Möring ons de ontwikkeling van een bijzondere dynamiek tussen de twee “overlevers” (en ook die verhaallijn is niet zo sterk, laat staan geloofwaardig), en vooral een cluster van verbanden tussen de familieleden van de twee (zeer intrigerend), een rist verhalen die met die familieleden verbonden zijn, en een al even intrigerende rist verhalen uit de mouw van hoofdfiguur Nathan, van beroep sprookjesschrijver. Möring put daarbij uit de rijke Jiddische cultuur, de wereldgeschiedenis (we belanden in de Jodenvervolging in de 17de en de 20ste eeuw, in de ontwikkeling van de atoombom in Los Alamos), en bewandelt filosofische en mystieke paden. Maar de centrale as waarrond deze roman draait is het personage Nathan, en zijn onvermogen om echte relaties aan te knopen met anderen (vooral vrouwen). De andere verhaallijnen zijn misschien wat disparaat en gedrenkt in een pseudofilosofische saus (veel beschouwingen over de tijd, en over de 2de wet van de thermodynamica), maar de psychologische uitdieping van Nathan is best de moeite. Kortom, misschien geen echt geslaagde roman, maar zeker een intrigerend werkstuk dat uitdaagt. Ik denk dat ik nog wel meer Mörings ga verorberen. ( )