Het is de tweede keer in enkele weken dat het me overkomt: een boek dichtslaan terwijl ik nog maar net voorbij de helft ben, en geloof me, dat gebeurt echt niet vaak. Vargas Llosa’s “De oorlog van het einde van de wereld” was het eerste, en nu heb ik het ook met Rushdie’s “Middernachtskinderen”. In het eerste geval was het vooral de karikaturale tekening van de personages die me de das omdeed en het geforceerde magisch-realisme dat de Latijns-Amerikaanse literatuur van de jaren 60 en 70 zo typeert. “Middernachtskinderen” doet ook een beroep op het magisch-realisme, maar naar mijn aanvoelen in een veel verteerbaarder, aannemelijker vorm. De hele roman ademt het sprookjesachtige en caleidoscopische van 1001-nacht uit, en daar heb ik geen probleem mee. Maar Rushdie overdrijft dan weer in een andere richting: al vanaf de eerste pagina is het een spervuur van verhaallijnen, personages en taalvondsten. Dat is leuk, af en toe subliem (zoals het beeld van het geperforeerde laken langswaar dokter Aziz een meisje – zijn latere vrouw – mag onderzoeken), maar na enkele honderden bladzijden begint het wel wat veel te worden. Bovendien is het stramien van de roman een hyperactief doorslagje van de Blikken Trommel van Gunther Grass. Ook daarin wordt het leven van een jongeman met bijzondere gaven verbonden met dat van een natie, bij Grass Duitsland, bij Rushdie India (en Pakistan). Uiteraard levert dat boeiende inzichten in het chaotische wezen van het Indisch subcontinent op, maar ik vond dat Grass er veel beter in slaagde de complexiteit en het ambigue van de wereld en het menselijk leven bloot te leggen. Rushdie is gewoon te ambitieus geweest, en ondanks vele verdiensten, vind ik zijn boek niet geslaagd. ( )

Een geweldig boek, waarin mijn favoriete item; magisch-realisme prachtig uitgewerkt wordt. Tussen 0.00-1.00uur op de eerste dag van de onafhankelijkheid van india worden 100 kinderen geboren met allemaal een gave. De politieke situatie wordt ook heel goed omschreven dus het is geen boek met alleen maar fantasie:het heeft nut. Inmiddels drie keer gelezen... ( )