Spannend boek, vlot geschreven. Onderscheidt zich van andere fantasyverhalen doordat het geschreven is vanuit het standpunt van een dwerg ipv een mens. Aanrader voor de liefhebbers van fantasy ! ( )

Omdat ik het boek van Fitzek moest laten bezinken heb ik eindelijk toch maar De dwergen van Markus Heitz uitgelezen. Ik was hier een poos terug al mee begonnen, heb hem toen aan de kant gelegd om een recensie boek te lezen en ben er nadien niet meer aan toe gekomen om hem uit te lezen. Dat heb ik dus nu gedaan en het is mij toch wel goed bevallen. ( )

Spannend boek over dwergen en hun strijd tegen de verraderlijke magus Nôd'onn,orcs en alfen. ( )

In het Veilige Land leven dwergen, mensen en elfen naast elkaar. De dwergen beschermen het land tegen invallen van orcs, kwade elfen en andere monsters. Maar sinds een dwergenstam duizend jaar geleden werd verslagen, grijpt de zwarte macht om zich heen. De jeugdige dwerg Tungdil is opgegroeid bij de mensenmagiër Lot-Ionan en krijgt de opdracht zijn volk te zoeken. Door een wanhoopsdaad van de dwergenkoning verandert Tungdils tocht in een queeste om het Veilige Land te bevrijden.

Ooit bewaakte het dwergenvolk de Stenen Poortweg om zodoende het Veilige Land met zijn mensen en goede elfen te beschermen tegen de invloed van het kwaad. Verraad baande echter de weg voor orcs en ogers, die als een vloedgolf vanuit het Dode Land met zijn talrijke verschrikkingen het Veilige Land binnenvielen. Nu eindelijk, eeuwen later, de rust is weergekeerd, komt onverwacht de onheilstijding dat de alfen – de elfen van het kwaad – en hun bondgenoten een nieuwe aanval voorbereiden. Van dit alles weet hij niets af, de jonge dwerg Tungdil die onder toezicht van de magiër Lot-Ionan onder het mensenvolk is opgevoed. De geschiedenis en de zeden en gewoonten van het dwergenvolk kent deze jonge smid alleen uit boeken. Dan gebeurt het. Zonder ook maar te vermoeden wat hem te wachten staat, wordt Tungdil door zijn mentor met een belangrijke opdracht op reis gestuurd. Vrijwel tegelijk besluit Gundrabur, de grootvorst der dwergen, de onervaren smid als zijn opvolger naar voren te schuiven. Zo hoopt Gundrabur de eenheid van de dwergenstammen te bewaren. En zo bevindt Tungdil zich plotseling in de voorste gelederen in de strijd tegen het Kwaad, tegen de verschrikkelijke alfen (en orcs) die zijn teruggekeerd naar het Veilige Land om een eeuwen geleden gedane belofte in te lossen. De belofte het dwergenvolk, de mensen en de elfen voorgoed van de aardbodem weg te vagen.

‘Witte nevel hing in de kloven en dalen van het grauwe gebergte. De toppen van de Grote Kling, de Drakentong en de andere bergen verhieven zich weerbarstig uit de mist in de richting van de avondzon.
Talmend, alsof het bang was voor de scherpe rotsen, daalde het hemellichaam neer en verlichtte de Noordpas met zijn bloedrode, steeds zwakker wordende licht.
Glandallin van de clan van de Hamerslagen leunde hijgend tegen de ruw afgewerkte wand van de wachttoren en hield zijn rechterhand boven zijn zwarte, borstelige wenkbrauwen om zijn ogen tegen het ongewoon felle licht te beschutten. De dwerg was door de klim buiten adem geraakt en het gewicht van zijn zware maliënkolder met de dicht opeen gevlochten ringen, de beide bijlen en zijn schild vormden een zware belasting voor zijn bejaarde benen.
Maar jongere dwergen dan hij waren er niet meer.
De slag die de negen clans van de Vijfde stam enkele dagen geleden in de mijngangen geleverd hadden, had vele levens gekost. De dood had vooral onder de jongere, onervaren dwergen zijn tol geëist. Maar hun offer was niet tevergeefs geweest: de onbekende vijand was vernietigd. Zijn vrienden bleven echter sterven aan een kwaadaardige ziekte, waarvan niemand wist waar die vandaan kwam. Ze verzwakte de dwergen, die hoge koorts kregen en van hun krachten, hun heldere blik en hun vaste hand werden beroofd. Daarom had hij als een van de ouderen de taak op zich genomen vannacht de Stenen Poortweg te bewaken.’