Een beetje een ongelijkmatig boek. Het start krachtig (“Moi, Alfa N’diaye”), met een dramatische scene op het slagveld van de eerste wereldoorlog, verteld door een Senegalese tirailleur. Ook daarna weet Diop de aandacht gaande te houden met een gruwelijke illustratie van wat oorlogspsychose met een mens aanricht. Maar voorbij de helft (van dit toch korte boekje) wordt het verhaal eerder een mijmering over het dorpsleven in Senegal, in een veel gemoedelijker toonaard, een verhaal dat me erg aan Chinua Achebe deed denken (Things fall apart). Diop neemt dan nog wel even de oorlogsdraad weer op, om te eindigen met een sprookje. Zeker niet slecht, maar voor mij toch maar half geslaagd. En ik blijf met een ongemakkelijk gevoel zitten dat Diop ongewild het cliché bevestigt van zwarte Afrikanen die zich als monsters gedragen op het slagveld. ( )

Tijdens de Eerste wereldoorlog neemt een Senegalese scherpschutter in dienst van het Franse leger uit schuldgevoel wraak op de dood vannzijn vriend die hij niet heeft kunnen redden ( )