Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
"A marvelous new novel from the Pulitzer Prize winning author of The Lowland and Interpreter of Maladies--her first in nearly a decade. Exuberance and dread, attachment and estrangement: in this novel, Jhumpa Lahiri stretches her themes to the limit. The woman at the center wavers between stasis and movement, between the need to belong and the refusal to form lasting ties. The city she calls home, an engaging backdrop to her days, acts as a confidant: the sidewalks around her house, parks, bridges, piazzas, streets, stores, coffee bars. We follow her to the pool she frequents and to the train station that sometimes leads her to her mother, mired in a desperate solitude after her father's untimely death. In addition to colleagues at work, where she never quite feels at ease, she has girl friends, guy friends, and "him," a shadow who both consoles and unsettles her. But in the arc of a year, as one season gives way to the next, transformation awaits. One day at the sea, both overwhelmed and replenished by the sun's vital heat, her perspective will change. This is Jhumpa Lahiri's first novel she wrote in Italian and translated into English. It brims with the impulse to cross barriers. By grafting herself onto a new literary language, Lahiri has pushed herself to a new level of artistic achievement"--… (meer)
Blijkbaar is dit het eerste fictie-boek dat Jhumpa Lahiri in het Italiaans schreef, na haar verhuis naar Italië in 2012. Had ik het geweten, dan had ik het in het Italiaans gelezen. Ik heb toch een beetje geworsteld met dit boekje: het is een verzameling korte (autobiografische?) vignettes van een vrouw die diverse scenes uit haar leven beschrijft, de ene na de andere, in een erg ingehouden, emotieloze stijl. En het was vooral dat laatste waar ik moeite mee had. Zeker in het begin gaat het vooral om beschrijving van uiterlijke aspecten (het uitzicht van een straat bijvoorbeeld), en lijken zowel de protagoniste als de mensen die ze ontmoet eerder automaten, nog versterkt door het feit dat Lahiri nergens (plaats)namen gebruikt, en er helemaal geen verhaal of plot is. Op een bepaald moment deed dit boekje me zelfs aan de Nouveau Roman denken, de Franse literaire stroming uit de jaren 1960, met werken van Alain Robbe-Grillet of Nathalie Sarraute. En toch begon het na een tijdje wel te spreken: Lahiri zet een vrouw neer die erg op zichzelf leeft, en vooral beschouwingen over haar eenzaamheid neerpent. In die zin (en ik ben niet origineel, ik weet het) flitste ook Rachel Cusk door mijn hoofd. Op die manier begon ik het emotieloze meer en meer te zien als een vorm van gelaagde ingetogenheid: een wat ouder wordende vrouw die worstelt met haar alleen-zijn, maar er ook de positieve kanten van ziet en er mee leert te leven. En dan krijgt het onpersoonlijke meer iets van een universeel karakter. Het is allerminst een spectaculair boekje, dat me niet echt raakte, maar toch wel knap gedaan is. ( )
Hoe mooi weet Lahiri te schrijven over eenvoudige en tegelijk complexe menselijke zaken. De titel van dit boek mag een verwijzing zijn naar haar eigen leven (zie mijn bespreking van haar "Met Andere Woorden"). Maar evenzeer kan je dit boek lezen binnen een existentieel perspectief. De vele korte hoofdstukjes lijken eerst wat oppervlakkig maar omvatten veel diepgang. Ze creëren zowel afstand als nabijheid in het lezen, en gaan zowel over onze menselijke verbondenheid als onze fundamentele eenzaamheid in het leven. Je krijgt als lezer misschien wel de indruk dat het allemaal iets meer had mogen zijn. Maar tegelijk kan de vraag gesteld worden of het leven van een mens veel meer is dan enkele fragmenten die op zich weinig sporen nalaten maar die wij zelf graag zoveel betekenis geven. Het leuke aan de manier waarop dit boek werd geschreven is dat je als lezer niet per se mee hoeft te gaan in diepgaande overpeinzingen. Het kan ook gewoon een korte, aangename kennismaking zijn met een personage dat je na het dichtslaan van het boek ook weer meteen kan loslaten. ( )
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Ad ogni mutamento di posto io provo una grande enorme tristezza. Non maggiore quando lascio un luogo cui si connettono dei recordi o dei dolori e piaceri. È il mutamento stesso che m'agita come il liquido in un vaso che scosso s'intorbida. —Italo Svevo, Saggi e Pagine Sparse
Every time my surroundings change I feel enormous sadness. It's not greater when I leave a place tied to memories, grief, or happiness. It's the change itself that unsettles me, just as liquid in a jar turns cloudy when you shake it. —Italo Svevo, Essays and Uncollected Writings
Opdracht
Eerste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
In the mornings after breakfast I walk past a small marble plaque propped against the high wall flanking the road. I never knew the man who died.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
We realized that we were two survivors, and in the end we felt like partners in a crime. Each revelation was devastating. Everything she said. And yet, even as my life shattered in pieces, I felt as if I were finally coming up for air.
Solitude: it's become my trade. As it requires a certain discipline, it's a condition I try to perfect.
In spite of how she's clung to me over the years my point of view doesn't interest her, and this gulf between us has taught me what solitude really means.
Laatste woorden
Ontwarringsbericht
Uitgevers redacteuren
Auteur van flaptekst/aanprijzing
Oorspronkelijke taal
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
"A marvelous new novel from the Pulitzer Prize winning author of The Lowland and Interpreter of Maladies--her first in nearly a decade. Exuberance and dread, attachment and estrangement: in this novel, Jhumpa Lahiri stretches her themes to the limit. The woman at the center wavers between stasis and movement, between the need to belong and the refusal to form lasting ties. The city she calls home, an engaging backdrop to her days, acts as a confidant: the sidewalks around her house, parks, bridges, piazzas, streets, stores, coffee bars. We follow her to the pool she frequents and to the train station that sometimes leads her to her mother, mired in a desperate solitude after her father's untimely death. In addition to colleagues at work, where she never quite feels at ease, she has girl friends, guy friends, and "him," a shadow who both consoles and unsettles her. But in the arc of a year, as one season gives way to the next, transformation awaits. One day at the sea, both overwhelmed and replenished by the sun's vital heat, her perspective will change. This is Jhumpa Lahiri's first novel she wrote in Italian and translated into English. It brims with the impulse to cross barriers. By grafting herself onto a new literary language, Lahiri has pushed herself to a new level of artistic achievement"--
)
)
Google Books — Bezig met laden...
2