Na door enkele Doctor Who stripboeken erg geschrokken te zijn van de slechte tekeningen, zet ik me nu bij een nieuw stripboek altijd eerst even schrap. Wordt het weer zo tenenkrommend of kan ik rustig genieten van deze uitvoering?

Op de eerste bladzijden werd het al gelijk duidelijk dat de tekenaar er veel werk van heeft gemaakt en de sfeer van de zevende Doctor en Ace heeft getracht te vangen. Dat was voor mij het teken dat ik mij kon ontspannen, ook al is het niet altijd even goed gelukt.

Het verhaal zelf speelt zich tegelijkertijd in verschillende tijdvakken af waarbij op het einde het allemaal samen valt. Een bekend concept maar wat voor mij wat dit verhaal betreft niet echt had gehoeven. Het maakte het voor mij als lezer eerder onnodig ingewikkeld om het te volgen. En het verhaal op zich is sterk genoeg zonder zo'n verhaaltruc uit te halen.

In mijn uitgave zaten ook nog enkele korte verhalen.

Eentje met de zevende Doctor die qua tekenstijl snel bij mij afviel omdat het niet mijn smaak is. Te weinig gedetailleerd om interessant te zijn en te lelijk om er van te kunnen genieten. Het verhaal zelf was voor mij te voorspelbaar. Zelfs zo voorspelbaar dat ik het eerst niet durfde te geloven.

De tweede was ook met de zevende Doctor en gelijk goed getekend. Dat maakte dat ik er ook gelijk inzit. Het verhaal zelf was oké.

Als verrassing was het derde korte verhaal met de eerste Doctor, Susan, Ian en Barbara in zwart-wit. Dit begint gelijk met de leuke woordgrap waarbij op een schoolbord in de TARDIS de woorden geschreven staan: BARBAR-A-IAN. Dat dit niet veel eerder gebruikt is. Verder ook prima getekend. Leuk! ( )