Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
Beloved author Elizabeth Gilbert returns to fiction with a unique love story set in the New York City theater world during the 1940s. Told from the perspective of an older woman as she looks back on her youth with both pleasure and regret (but mostly pleasure), City of Girls explores themes of female sexuality and promiscuity, as well as the idiosyncrasies of true love. In 1940, nineteen-year-old Vivian Morris has just been kicked out of Vassar College, owing to her lackluster freshman-year performance. Her affluent parents send her to Manhattan to live with her Aunt Peg, who owns a flamboyant, crumbling midtown theater called the Lily Playhouse. There Vivian is introduced to an entire cosmos of unconventional and charismatic characters, from the fun-chasing showgirls to a sexy male actor, a grand-dame actress, a lady-killer writer, and no-nonsense stage manager. But when Vivian makes a personal mistake that results in professional scandal, it turns her new world upside down in ways that it will take her years to fully understand. Ultimately, though, it leads her to a new understanding of the kind of life she craves - and the kind of freedom it takes to pursue it. It will also lead to the love of her life, a love that stands out from all the rest. Now eighty-nine years old and telling her story at last, Vivian recalls how the events of those years altered the course of her life - and the gusto and autonomy with which she approached it. "At some point in a woman's life, she just gets tired of being ashamed all the time," she muses. "After that, she is free to become whoever she truly is." Written with a powerful wisdom about human desire and connection, City of Girls is a love story like no other.… (meer)
Wow, hier keek ik zo naar uit! (Zo blij dat ik het al voor de officiële releasedatum mocht lezen.) Elizabeth is altijd goed, dat weten we. Maar in dit geval heeft ze zichzelf weer overtroffen. Net als in Het hart van alle dingen is dit het levensverhaal van een vrouw. In dit geval Vivian Morris die op 19-jarige leeftijd bij haar tante Peg (eigenaar van het Lily Playhouse) in New York moet gaan wonen. Het is 1940, de stad bruist en Vivian is jong en onervaren…
Stad van meisjes is geschreven in briefvorm, 521 pagina’s lang. Op het einde sla je het boek toe met een zucht; omdat het verhaal zo mooi was, omdat het zo lekker lang en allesomvattend was maar bovenal omdat het veel te kort is. Vanaf de eerste pagina neemt Vivian je mee in een wervelend avontuur, in een wereld die bruist en stuwt, glinstert en rauw is. De brief is vibrerend, inspirerend en bovenal vol leven. Naast een ode aan een groep uitzonderlijke vrouwen is het ook een ode aan New York (de stad is één van de hoofdpersonages), en bovenal een ode aan het leven zelf.
Waar Vivian aanvankelijk jong en onervaren is, foute keuzes maakt, verkeerde afslagen neemt (en ik maar vloeken achter mijn boek want waar zij gaat volgen wij en waar zij niet meer gaat slaat er ook voor ons een deur dicht) en niet altijd even sympathiek is wordt ze gaandeweg het boek (de brief) meer en meer innemend, wijs en inspirerend. (Aan het einde van het boek heb ik best veel levenslessen onderlijnd.)
Vivian verandert, de wereld ook. Waar WOII en de jaren erna voor vele mensen angstaanjagend zijn, is dat het voor haar nooit want zij kent al lesbische mensen, de vrije liefde heeft voor haar geen geheimen meer, feminisme zit in haar bloed en geweldloosheid woont bij haar in. Zij is een vrouw die midden in de wereld staat, die volop leeft en daardoor ook makkelijk met het leven mee beweegt (ook een wijze les).
Naast de geschiedenis van Vivian en haar vrienden en zelfgekozen familie is dit boek ook een ode aan de geschiedenis van de stad New York. En het geeft ons een andere inkijk in de theaterwereld en in WOII.
In Stad van meisjes zit zo veel, elke lezer gaat er ook iets anders uit halen. Ik ga het zeker herlezen en ik wil de film er van zien (die moet er komen). Want tijdens het lezen zie je alles voor je ogen, zo levendig is het geschreven. Het leest als een trein, het heeft diepgang en personages die je nooit meer vergeet. Je voelt je echt aanwezig in het boek en dat is een enorm verslavend gevoel. Vandaar het zwarte gat als het uit is.
Het leven is wat het is, je kan alleen maar zijn wie je bent. Het is niet zwart-wit. Dat leert Vivian, en jij ook, dankzij Elizabeth Gilbert. Dikke merci Elizabeth, u bent een mooi mens en u hebt een mooi mens geschapen.
Stad van meisjes is één van die boeken die met reden een hype zal worden; alle aandacht voor het verschijnen is terecht. Dit is een fonkelende parel, een schitterend papieren juweel! ( )
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
You will do foolish things, but do them with enthusiasm.
---COLETTE
Opdracht
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
For Margaret Cordi--- my eyes, my ears, my beloved friend
Eerste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
I received a letter from his daughter the other day.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
The secret to falling in love so fast, of course, is not to know the person at all.
This is what flirtation is in its purest form—a whole conversation held without words. Flirtation is a series of silent questions that one person asks another person with their eyes. And the answer to those questions is always the same word: Maybe.
Asking no further questions is the song of my people.
The dirty little whores had been disposed of; the man was allowed to remain. Of course, I didn't recognize the hypocrisy back then. But Lord, I recognize it now.
After a certain age, we are all walking around this world in bodies made of secrets and shame and sorrow and old, unhealed injuries. Our hearts grow sore and misshapen around all this pain—yet somehow, still, we carry on.
(As I once said to Marjorie, "The only two things I've ever been good at in this world are sex and sewing." To which she responded: "Well, honey—at least you chose the right one to monetize.")
The war had invested me with an understanding that life is both dangerous and fleeting, and thus there is no point in denying yourself pleasure or adventure while you are here.
Sex is so often a cheat—a shortcut of intimacy. A way to skip over knowing somebody's heart by knowing, instead, their mere body.
Except theirs was the sort of love that best thrives when a husband and wife are separated by the distance of an entire continent. ("Don't laugh," my grandmother said. "A lot of marriages would work better that way.")
History has a pulse, they say—but mostly I have never been able to hear it, not even when it is drumming right in my goddamn ears.
"So you're not only beautiful, but gifted as well? Imagine that! And they say the Lord never gives with both hands!"
"Honestly, Peg—I don't know why that woman doesn't trust me. I'm very, very, very trustworthy." "The more 'very's' you, Billy, the less trustworthy you sound. You do know that, right?"
"I've seen him act, if you can call it acting. I saw him in Gates of Noon. He's got the vacant eyes of a milk cow, but he looked like a million bucks in his aviator scarf."
"Pegsy," he said, and that one word—the way he said it—seemed to contain decades of love.
His was a predator's stare. You might have said he was good-looking, if you could release your concerns about when he was going to eviscerate you.
And so I slid toward marriage, like a car sliding off the road on a scree of loose gravel.
"I like you, kiddo, and once I like a person, I can only like them always. That's a rule of my life."
I didn't pursue any men during the war. For one thing, they were difficult to come by; most everyone was overseas. For another thing, I didn't feel like playing around. In keeping with the new spirit of seriousness and sacrifice that blanketed New York, I more or less put my sexual desire away from 1942 until 1945—the way you might cover your good furniture with sheets while you go off on vacation.
Sleep became a golden commodity that everyone longed for but nobody had.
I liked to witness the man's surprise and joy at being propositioned so blatantly by a good-looking woman. They would light up every time. I have always loved that moment. It is as though you have brought Christmas to an orphanage.
I liked to leave their beds before they started telling me things about themselves that I didn't want to know.
If you're wondering if any of those men ever fell in love with me—well, sometimes they did. But I always managed to talk them out of it.
Anyway, at some point in a woman's life, she just gets tired of being ashamed all the time. After that, she is free to become whoever she truly is.
"The field of honor is a painful field," Olive went on at last, as though Peg had not spoken. "That's what my father taught me when I was young. He taught me that the field of honor is not a place where children can play. Children don't have any honor, you see, and they aren't expected to, because it's too difficult for them. It's too painful. But to become an adult, one must step into the field of honor. Everything will be expected of you now. You will need to be vigilant in your principles. You will be judged. If you make mistakes, you must account for them. There will be instances when you must cast aside your impulses and take a higher stance than another person—a person without honor—might take. Such instances may hurt, but that's why honor is a painful field. Do you understand?"
(Lucky is the soul whose only troubles are self-inflicted.)
"She's more church than the Church itself," he said.
"The world ain't straight. You grow up thinking things are a certain way. You think there are rules. You think there's a way that things have to be. You try to live straight. But the world doesn't care about your rules, or what you believe. The world ain't straight, Vivian. Never will be. Our rules, they don't mean a thing. The world just happens to you sometimes, is what I think. And people just gotta keep moving through it, best they can."
I came to cherish his face precisely because it was his. Even his burn scars became beautiful to my eye. (His skin looked like the weathered binding of some ancient, sacred book.)
"Things happen to people. We are the way we are—there's nothing to be done for it."
That's when he turned to look at me. "I can't live without you, Vivian," he said. "Good. You'll never have to." And that, Angela, was the closest your father and I ever came to saying I love you.
We never asked much of Nathan. We thought he was good enough, just the way he was. We were proud of him sometimes just for getting through the day.
There had never been a correct work for what Frank and I were to each other, so the absence I felt after his death was both private and unnamed.
I grew out of my sorrow—the way people usually do, eventually.
This is what I've found about life, as I've gotten older: you start to lose people, Angela.
The world can begin to feel lonely and sparse, teeming though it may be freshly minted young souls.
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Beloved author Elizabeth Gilbert returns to fiction with a unique love story set in the New York City theater world during the 1940s. Told from the perspective of an older woman as she looks back on her youth with both pleasure and regret (but mostly pleasure), City of Girls explores themes of female sexuality and promiscuity, as well as the idiosyncrasies of true love. In 1940, nineteen-year-old Vivian Morris has just been kicked out of Vassar College, owing to her lackluster freshman-year performance. Her affluent parents send her to Manhattan to live with her Aunt Peg, who owns a flamboyant, crumbling midtown theater called the Lily Playhouse. There Vivian is introduced to an entire cosmos of unconventional and charismatic characters, from the fun-chasing showgirls to a sexy male actor, a grand-dame actress, a lady-killer writer, and no-nonsense stage manager. But when Vivian makes a personal mistake that results in professional scandal, it turns her new world upside down in ways that it will take her years to fully understand. Ultimately, though, it leads her to a new understanding of the kind of life she craves - and the kind of freedom it takes to pursue it. It will also lead to the love of her life, a love that stands out from all the rest. Now eighty-nine years old and telling her story at last, Vivian recalls how the events of those years altered the course of her life - and the gusto and autonomy with which she approached it. "At some point in a woman's life, she just gets tired of being ashamed all the time," she muses. "After that, she is free to become whoever she truly is." Written with a powerful wisdom about human desire and connection, City of Girls is a love story like no other.
Google Books — Bezig met laden...
(3.92)
9
Wow, hier keek ik zo naar uit! (Zo blij dat ik het al voor de officiële releasedatum mocht lezen.)
Elizabeth is altijd goed, dat weten we. Maar in dit geval heeft ze zichzelf weer overtroffen. Net als in Het hart van alle dingen is dit het levensverhaal van een vrouw. In dit geval Vivian Morris die op 19-jarige leeftijd bij haar tante Peg (eigenaar van het Lily Playhouse) in New York moet gaan wonen. Het is 1940, de stad bruist en Vivian is jong en onervaren…
Stad van meisjes is geschreven in briefvorm, 521 pagina’s lang. Op het einde sla je het boek toe met een zucht; omdat het verhaal zo mooi was, omdat het zo lekker lang en allesomvattend was maar bovenal omdat het veel te kort is. Vanaf de eerste pagina neemt Vivian je mee in een wervelend avontuur, in een wereld die bruist en stuwt, glinstert en rauw is. De brief is vibrerend, inspirerend en bovenal vol leven. Naast een ode aan een groep uitzonderlijke vrouwen is het ook een ode aan New York (de stad is één van de hoofdpersonages), en bovenal een ode aan het leven zelf.
Waar Vivian aanvankelijk jong en onervaren is, foute keuzes maakt, verkeerde afslagen neemt (en ik maar vloeken achter mijn boek want waar zij gaat volgen wij en waar zij niet meer gaat slaat er ook voor ons een deur dicht) en niet altijd even sympathiek is wordt ze gaandeweg het boek (de brief) meer en meer innemend, wijs en inspirerend. (Aan het einde van het boek heb ik best veel levenslessen onderlijnd.)
Vivian verandert, de wereld ook. Waar WOII en de jaren erna voor vele mensen angstaanjagend zijn, is dat het voor haar nooit want zij kent al lesbische mensen, de vrije liefde heeft voor haar geen geheimen meer, feminisme zit in haar bloed en geweldloosheid woont bij haar in. Zij is een vrouw die midden in de wereld staat, die volop leeft en daardoor ook makkelijk met het leven mee beweegt (ook een wijze les).
Naast de geschiedenis van Vivian en haar vrienden en zelfgekozen familie is dit boek ook een ode aan de geschiedenis van de stad New York. En het geeft ons een andere inkijk in de theaterwereld en in WOII.
In Stad van meisjes zit zo veel, elke lezer gaat er ook iets anders uit halen. Ik ga het zeker herlezen en ik wil de film er van zien (die moet er komen). Want tijdens het lezen zie je alles voor je ogen, zo levendig is het geschreven. Het leest als een trein, het heeft diepgang en personages die je nooit meer vergeet. Je voelt je echt aanwezig in het boek en dat is een enorm verslavend gevoel. Vandaar het zwarte gat als het uit is.
Het leven is wat het is, je kan alleen maar zijn wie je bent. Het is niet zwart-wit. Dat leert Vivian, en jij ook, dankzij Elizabeth Gilbert. Dikke merci Elizabeth, u bent een mooi mens en u hebt een mooi mens geschapen.
Stad van meisjes is één van die boeken die met reden een hype zal worden; alle aandacht voor het verschijnen is terecht. Dit is een fonkelende parel, een schitterend papieren juweel! (