Met de zon als kompas, 6500 kilometer door de ruige natuur van Alaska. Door Caroline Van Hemert.

Wow, wat een boek. Op de achterflap staat: “Een liefdesverklaring aan de natuur en een indrukwekkend verhaal over avontuur en doorzettingsvermogen.” En dat is het ook, maar daarnaast is het nog zo veel meer! Het is een episch verhaal vol afzien, pijn en ellende maar dat wordt (voor ons lezers makkelijk) overtroefd door de liefde voor de natuur, vrijheid en elkaar. Want naast een wondermooi indrukwekkend verslag van een half jaar durende (niet gemotoriseerde) tocht is dit ook een eerbetoon aan de liefde tussen twee mensen. Hoewel er amper een romantisch moment in dit boek voorkomt is het toch een ode aan de romantiek en de ware liefde.

Caroline, ornithologe, weet na jaren van onderzoek, naar misvormingen van de snavels van matkoppen, niet meer waarom ze ooit biologie is gaan studeren, ze is de band met de natuur helemaal kwijt. Haar man Pat is iemand die al van jongs af aan de roep van de natuur voelt dus besluiten ze samen dat het nu of nooit is om hun droom te realiseren: 6500 km afleggen per kano, ski en te voet dwars door Alaska. Ze willen vrij zijn en hun band met de natuur (en elkaar) aanhalen. Het verslag van die tocht is dit boek, enorm goed geschreven door Caroline. Ze schrijft helder, bondig, meeslepend, met gevoel voor schoonheid en oog voor detail. Indrukwekkend hoe iemand zo avontuurlijk, sterk en moedig kan zijn én daarnaast nog een goede biologe én een super goede schrijfster.

Van Hemert schuwt de lastige momenten, de twijfels (ook over haar leven na de tocht), de angsten en kleinere gevoelens niet. Ze is eerlijk en openhartig en dat maakt dat dit boek zo goed is. Het is spannend, meeslepend, vol natuurschoon en -weetjes en echt een ode aan de liefde op vele vlakken. Zonder te prediken toont ze op een pijnlijke, overduidelijke manier hoe hard het gaat met de klimaatopwarming en hoe belangrijk het is dat wij maken dat al dit moois niet voorgoed verloren gaat.

Een extra plus, voor mij, is haar liefde voor en kennis van vogels. Die komen dan ook volop aan bod tijdens deze reis, maar ook beren, kariboes en walvissen spelen een rol.

De tocht die Pat en Caroline hebben gemaakt heeft van hen andere mensen gemaakt. Ik ben jaloers op de schoonheid en de lessen die zij onderweg tot zich hebben genomen. Zij deden iets wat anderen hen nog niet voordeden, en wat niet veel mensen hun zullen nadoen. Ik al zeker niet; daarom ben ik zo blij dat ik door het (gebiologeerd) lezen van dit boek toch een vleugje van de helderheid en rust die zij hebben meekregen kon ervaren. Ik heb vaak met open mond zitten lezen, helemaal meegesleept door kolkende rivieren, gegeseld door striemende hagel en verwarmd door de schoonheid van Alaska.
Diep respect voor de reis én het boek. Bedankt Caroline (en Pat)! ( )