De man die alles zag. Door Deborah Levy.

Warme melk, Levy’s vorige roman (voor mij haar eerste) blies me van mijn sokken. Vandaar dat ik absoluut De man die alles zag ook wou lezen. Dit boek raakte me ook, dit keer in mijn hoofd, dat er nog van tolt.

Levy vertelt het verhaal van Saul Adler, die in 1989 wordt aangereden op Abbey Road, net voor hij vertrekt naar Oost-Berlijn én op de dag dat zijn vriendin Jennifer Moreau het uitmaakt.
In 2016 wordt Saul opnieuw aangereden op Abbey Road. Hij belandt, nauwelijks bij bewustzijn, in het ziekenhuis, met Jennifer naast zijn bed.

Saul zit dan zwaar onder de morfine en zo voelt het lezen van dit boek ook: het verhaal is dromerig, zweverig en koortsig. Mensen komen en gaan, verdwijnen op de één of andere manier en komen toch weer, anders, tevoorschijn. Herinneringen vervloeien, vervormen; zonnebloemen komen terug net als Wolfgang, bloed en foto’s. Onder andere.
Verleden, heden, droom, werkelijkheid, alles draait en tolt en vloeit in elkaar over. We krijgen steeds meer en meer een beter beeld van Saul, en ook weer niet.

Wie is Saul? Wie ben jij? Wat is echt gebeurd en wat niet? Zijn herinneringen weerslagen van wat er is gebeurd of van wat we willen zien gebeuren? Ligt het verleden vast, kan je de toekomst voorspellen en hoe bepaalt de geschiedenis van de wereld onze eigen kleine, persoonlijke geschiedenis?

De man die alles zag lezen is binnentreden in een wereld die voelt als een caleidoscopische trip. Sla dit boek open, laat je meevoeren en rondtollen. Op pagina 282 is er een uitweg, beloofd. ( )