Ontzettend graag gelezen PUNT ( )

Er is al zoveel geschreven over dit boek, ik ga er niet zoveel aan toevoegen. Mij sprak het vooral documentair en caleidoscopisch karakter van de roman aan: het introduceert je als lezer tot het levensverhaal van 12 verschillende vrouwen in Engeland, uit verschillende tijdsperioden. Ze hebben gemeen dat ze allemaal een gekleurde (meestal Afrikaanse) achtergrond hebben, dat ze zowel rassen- als gender-discriminatie hebben moeten ondergaan, maar ook dat ze elk op hun manier hun weg hebben gezocht en gevonden. Evaristo lijkt daarmee de goedkope politiek correcte tour op te gaan, maar dat is maar gedeeltelijk zo: gelukkig zit er in elk van de verhalen voldoende relativering, en zelfs milde kritiek. Ze toont bijvoorbeeld hoe het feminisme salonfähig is geworden, geleidelijk ook in het establishment is opgenomen, en dat zelfs “Wimmins Land” geen paradijs is; idem dito voor problematieken als LGTB+. Daarmee biedt een zeker een heel boeiend tijdsportret en sociaal document aan.

Maar literair is deze roman heel ongelijkmatig. Evaristo schrijft nauwelijks in volzinnen, eerder in elkaar opvolgende statements, die het documentair-journalistieke karakter van het boek nog meer in de verf zetten. Door het hoge tempo blijven de portretten ook nogal aan de oppervlakte: de personages zijn zeker geen bordkartonnen figuren, maar ze hadden voor mijn part nog iets meer psychologische uitdieping mogen krijgen. Bij sommige vrouwenstemmen (zoals de jonge Yazz) spat de energie zeker ook literair van de pagina’s, maar bij andere had ik moeite om mijn aandacht erbij te houden. De kruisverbindingen tussen de verschillende figuren zijn heel beperkt. De laatste hoofdstukken, waarin enkele van de vrouwen elkaar ontmoeten op een afterparty bevat interessante aanzetten tot interactie, maar wordt niet echt uitgewerkt. En de epiloog met de erg moraliserende slotzinnen is wel aandoenlijk, maar die mag je voor mijn part ronduit melig noemen. Kortom, zeker een interessant boek, dat ik graag heb gelezen, maar erg verrassend dat dit de Man Booker Prijs heeft gewonnen. ( )

Twaalf personages van kleur zijn op zoek naar iets. Op bijzondere wijze worden zij samengebracht in dit verhaal

LEES OOK:
http://trijntjeblog.blogspot.com/2021/04/zwarte-vrouwen.html ( )

Meisje, vrouw, anders. Door Bernardine Evaristo.

Booker Prize winnaar. Bovenaan vele eindejaar lijstjes. Kortom: een must read. Dus dat deed ik, en daar ben ik blij om.

Meisje, vrouw, anders valt met geen enkel ander boek te vergelijken. Als ik toch ergens een vergelijk moet maken dan komt de serie I may destroy you het dichtst in de buurt. Ze hebben beide een sprankelende, wervelwindachtige hedendaagsheid. Boordenvol boeiende, menselijke, zoekende personages.

In dit geval 12 personages van kleur, variërend qua afkomst, leeftijd, levenservaring, sociale status en zo veel meer. Enorm verschillend van elkaar én van mij. Toch voelde ik een grote verbondenheid. De taal van de personages spat van het papier, zonder hoofdletters of punten aan het einde van een zin, wat even wennen is maar waarvan je algauw denkt: ja zo hoort het, waarom doen niet meer schrijvers dit!?

Dit is geen verhalenbundel, noch een roman. Het is wel een bundeling van de levensverhalen van totaal verschillende mensen die telkens op de één of andere manier met elkaar verbonden blijken, zonder dat het ooit vergezocht lijkt. Dat is een geniaal idee van Evaristo. Het maakt wel dat ik soms iets te snel begon te lezen om toch maar het verband te zien. Wat ook weer niet erg is want dit is zo een goed boek dat een tweede lezing alleen maar meer rijkdom kan opleveren.

Evaristo schrijft met humor en een krachtige pen. Met een luide stem, een inclusief feministische stem, een stem die, ondanks de zwaarte van vele verhalen, er in slaagt om de lezer op een luchtige manier mee te nemen in een kleurrijke wereld vol mensen wiens vriend je zou willen worden. Alle lof en prijzen zijn meer dan terecht, alle fans hebben er een bondgenoot bij. ( )