De beer. Door Andrew Krivak.

De prachtige cover trok me aan. En ook het etiket: ‘postapocalyptisch sprookje’. Omdat het tegenwoordig vaak voelt alsof de apocalyps niet ver weg meer is en dat is iets wat me angst aanjaagt. Boeken zijn dan een fijne uitweg uit de werkelijkheid. De beer is niet alleen een uitweg maar ook een sprankje hoop. Want nadat alles in elkaar klapt kan er ook een utopie ontstaan, en wie dat niet kan geloven leest dit prachtige sprookje maar.

Met veel liefde en oog voor detail schetst Krivak ons een wereld waarin naast een weelde aan dieren en planten en bergen en sterren en… nog enkel een meisje en haar vader overleven. Het meisje leert jaar na jaar alles wat ze moet kennen om op haar eentje te overleven. Want alles en iedereen sterft, ooit, ook vader. En dan blijft het meisje achter, ver weg van huis. Het is daar en dan dat de beer opduikt en haar naar huis begeleidt.

De beer is een verhaal waar je in moet komen. Want hoewel het met veel liefde voor de natuur is geschreven schept de benaming ‘meisje’ en ‘vader’ een zekere afstand, in het begin. Maar al snel word je als een magneet de wereld van meisje en vader ingezogen en geniet je van al het moois dat je hoort en ziet, zuig je alle overlevingsinformatie op als een spons en sla je, aan het papier geluisterd, blad na blad om.

De beer is een boek als geen ander, een origineel verhaal over sterven, afscheid nemen, missen. Maar ook over groeien, overleven, koesteren. Een spiegel, een waarschuwing, een hart onder de riem. Een boek dat helemaal past in deze rare tijden. ( )