De Canadese schrijfster Cherie Dimaline komt - net als de hoofdpersoon van Empire of Wild - uit de bevolkingsgroep van de Métis. Een bevolkingsgroep waar ik nog nooit van gehoord had, maar die toch bestaat uit ruim 600.000 mensen in Canada alleen al. De Métis zijn halverwege de 18e eeuw ontstaan uit een vermenging van oorspronkelijke bewoners uit het gebied rondom de grote meren in Noord Amerika en Europese, met name Franse handelaren en kolonisten. Zij hebben een eigen taal, een vermenging van Noord Amerikaanse talen en het Frans, en een eigen cultuur.

Hoewel de groep in Canada officieel erkend wordt als oorspronkelijke bevolkingsgroep en daardoor ook speciale rechten heeft is hun leven er toch niet zo heel erg rooskleurig, dat blijkt wel uit het werk van Cherie Dimaline. Zij debuteerde in 2017 met de science fiction/Young Adult roman The Marrow Thieves (niet in het Nederlands vertaald) dat bijna een jaar in de Canadese bestsellerlijsten heeft gestaan. Empire of Wild is haar eerste roman voor volwassenen en draait om Joan, een Métis-vrouw van halverwege de dertig wiens man spoorloos is verdwenen.

In het begin krijgt Joan alle steun en hulp van haar familie, maar dat begint na bijna een jaar om te slaan in ongeduld. Haar familie laat haar op steeds minder subtiele wijze weten dat ze maar moet accepteren dat haar man haar verlaten heeft. Dit is ook het moment waarop het boek begint. Dan ineens ziet Joan haar man. Tenminste, dat denkt ze, maar was hij het wel echt? Want de man die zij bij toeval tegenkwam leek dan wel sprekend op haar man, maar heeft een andere naam, is dominee en herkent haar niet. Hoe dit allemaal precies zit ontdek je in de loop van het boek, en ga ik hier niet verklappen.

Het interessante aan dit boek is dat je kennismaakt met de Métis en hun mythologie, en dat Dimaline verschillende genres met elkaar vermengt (fantasy, thriller en romance). Tegelijk valt er ook wel wat op aan te merken. Bijvoorbeeld dat je als lezer wel erg bij de hand door het verhaal heen wordt meegenomen. En dat Dimaline - op het einde van het boek na! - heel weinig aan de verbeelding van de lezer overlaat. Dat komt vooral doordat zij behoorlijk wat vertellers gebruikt in het verhaal, waaronder de ‘slechterik’. Daardoor begrijp je als lezer al veel te snel hoe de vork in de steel zit, veel eerder dan Joan zelf. Ook de strakke verdeling bad guys/good guys is nogal zwart/wit te noemen en had wat mij betreft wel wat genuanceerder gemogen.

Kortom, interessant om te lezen, maar had iets spannender gemogen. Het enigszins open einde laat gelukkig veel over aan de verbeelding van de lezer, waardoor het toch in je gedachten blijft doorsudderen. ( )