De titel van dit boek is zowel een vloek als een zegen. Van in het begin is de link met William Shakespeare duidelijk, al wordt zijn naam in het boek nergens genoemd (O’Farrell houdt het op ‘de Latijnse leraar’ of ‘de vader van de jongen’, een herhaling die op de duur erg vervelend wordt). En voor zo ver dat nodig was had de blurb zelfs helemaal niks meer aan de verbeelding overgelaten. Ook ik plaatste dit boek op mijn leeslijst omdat het verhaal draait om de bard van Stratford upon Avon. Maar als je dan verwacht dat je meer inzicht gaat krijgen in de psyche van Shakespeare, dan kom je – op de laatste drie pagina’s na - grotendeels bedrogen uit.
In dit verhaal is William de grote afwezige (letterlijk), en draait het eerder om Agnes, zijn echtgenote. Die wordt door de auteur neergezet als een soort magische vrouw, die alles van geneeskundige kruiden weet, de natuur doorgrondt en zelfs de toekomst kan aanvoelen door in het vlies tussen de duim en wijsvinger van andere mensen te knijpen. Op zich is het wel aantrekkelijk dat O’Farrell haar als ‘aardse’ tegenpool schetst van de geniale dromer die haar man is, maar Agnes werd daarmee voor mij iets te veel een 21ste -eeuwse wicca. Ook de hele aanloop van het verhaal, met de ziekte van Judith, de tweelingzus van Hamnet, en de flashback naar hoe William en Agnes elkaar ontmoetten, deed me iets te veel aan als een aardig historisch verhaal in 16de-eeuws Engeland, zonder meer.
Maar dan is er de dood van Hamnet (veroorzaakt door een beetje een ongeloofwaardige twist in het verhaal, maar goed). De tweede helft van het boek beschrijft de rauwe gevoelens van rouw bij Agnes en de ogenschijnlijke onverschilligheid van ‘de man op afstand’. Hier haalt O’Farrell haar sterktste proza boven, met heftig psychologisch inzicht. Dit tweede deel maakt veel goed van wat ze in het eerste deel verknoeide. Maar het slot, waar ze een band met het toneelstuk Hamlet suggereert, als finale ontknoping, neen, ook daar had ze me niet mee.
Dit is zeker geen slechte roman, maar de hoge verwachtingen werden niet ingelost. ( )

Een heerlijk verhaal. Je verslindt het boek en het verhaal verslindt ondertussen jou. Sinds de kinder-en jeugdboeken ben ik niet meer zo meegenomen in de vertelling. ( )

Hamnet van Maggie O’Farrell

Na het lezen van Ik ben ik ben ik ben, was ik weergaloos verliefd op Maggie. Nu houd ik van haar. Intens diep. Hamnet is een meesterwerk, een gouden kroon bezet met diamanten op 20 jaar schrijverschap.

Qua bezieling, zinderende taal, zinnelijke beschrijvingen doet Hamnet denken aan het Moerasmeisje van Owens, aan Hall’s De komst van de wolven en Connely’s De meisjeskleedkamer. Qua verhaal lijkt het op niets dat ik ooit gelezen heb maar heeft het de blauwdruk van elk klassiek verhaal in zich.

We lezen het verhaal van Hamnet, de zoon van Shakespeare, die de inspiratie vormde voor het beroemde stuk Hamlet. Daarnaast is het ook het verhaal van Shakespeare zelf, Hamnet’s tweelingzus Judith, zus Susanna, de ganse familie, Stratford-upon-Avon in 1596. En bovenal is het de magistrale moeder Agnes die op magische wijze betovert.

Soms cirkelen we boven hun levens, als haviken in de vlucht. We zien de natuur met al haar prachtige details en bewoners, we nemen een kijkje in de hoofden van personages die levensecht worstelen, we ruiken en voelen de vuile drukte van Londen, we zien het onderbed dat niet meer wordt uitgeschoven, de eenzame schoenen die wanhopig wachten op hun eigenaar.
Soms duikelen we pardoes een wormgat in en volgen zo een vlo vanop een speels aapje tot in een kistje handgeblazen kralen gewikkeld in vuile doeken.

De pest die rondwaart is herkenbaar als vijand deze dagen. En toch voelt het lezen van dit boek bijna nooit beklemmend aan, eens je het zenuwslopende begin achter je gelaten hebt.

Agnes ziet dingen, hoort stemmen, voelt wat anderen (nog) niet weten. Ze geneest met kruiden die ze zelf kweekt. Maar niet alles valt te herstellen… Maggie heeft de kracht die Agnes bezit overgenomen. Ze heeft, nog meer dan in haar vorige boeken, de gave om je hart en ziel te beroeren, vast te grijpen, en je zo het verhaal in te sleuren.

Dit boek lees je in stapjes, omdat je de Hamnet-wereld niet meer wilt verlaten. Niet omdat die zo mooi, menslievend of meegaand is. Wel omdat hij intens is, zinnelijk, gelaagd en verslavend. Je huilt als het uit is, omdat het uit is.

Boek van het jaar, nu al. ( )