Het is een proces dat iedereen in zijn jeugd moet ondergaan: op een bepaald moment zie in dat je ouders niet de halfgoden zijn voor wie je ze tot dan hield, maar feilbare mensen die misschien net als iedereen verstrikt zijn geraakt in de onvoorspelbare wendingen van het leven. Het is een schok waarvan de draagwijdte maar geleidelijk tot je doordringt. Dit is het uitgangspunt van dit zoveelste boek van de door mij erg gewaardeerde Elena Ferrante. Knap zet ze in beeld hoe de 12-jarige Giovanna haar ouders van hun voetstuk ziet vallen, en wat een emotionele schok dat bij haar teweeg brengt. Ferrante heeft in dit verhaal ook een naturalistisch thema in verwerkt: erfelijkheid lijkt soms hinkstapsprong-gewijs tewerk te gaan. In het geval van Giovanna draait dit om de vraag of ze van nature meer weg heeft van haar grofgebekte en volkse tante Vittoria dan van haar kille middenklasse-ouders. Het is een vraag die Giovanna het hele boek door intrigeert en verwart. Ook dat is knap beschreven.

Maar dan: in de tweede helft van het boek verwatert het verhaal tot een vrij gewone ‘coming of age’, met eindeloze puberale dialogen, het smachten naar een onbereikbare geliefde, en soms erg langdradige introspecties. Ferrante maakt duidelijk dat ook Giovanna verstrikt geraakt in het web van schijn en leugens dat zo typisch lijkt te zijn voor volwassenen, om dan in het laatste hoofdstuk een keuze te maken om resoluut haar eigen weg te gaan. Alleen is dit allemaal erg ‘soap’-achtig beschreven, en komt de roman vrij bruusk tot zijn einde. De Napolitaanse setting is uiteraard weer sterk aanwezig, maar ik blijf toch nog altijd meer liefhebber van het vroege werk van Ferrante. ( )

roman, Italie ( )

Ik heb de Napolitaanse romans van Ferrante met veel plezier en overgave gelezen. Maar "La vita bugiarda degli adulti" haalt voor mij toch niet het niveau van de Napolitaanse romans ook al zijn er zeker gelijkenissen te trekken. Misschien is dit soort coming-of-age romans toch niet meer zo erg aan mij besteed. De jonge Giovanna hoort hoe haar vader haar in een boze bui vergelijkt met het gelaat van zijn zuster waarmee hij al jaren in ruzie ligt. Giovanna raakt geïntrigeerd door deze tante Vittoria, gaat haar opzoeken en leert een andere kant van haar Napolitaanse medaille kennen waarbij een bijzondere armband een mooie rode draad vormt doorheen het verhaal en doorheen de belevenissen van Giovanna. Ferrante maakt weer heel wat werk van het uitdiepen van haar personages maar, zoals gezegd, raakt haar schrijven me ditmaal minder. Wellicht zou ik hier een ander oordeel neerschrijven indien ik dit boek op jongere leeftijd had kunnen lezen. Maar dit zal me niet weerhouden om haar volgende roman meteen op mijn te-lezen-lijst te zetten. ( )