Erg reflexief en bedachtzaam, dat is het minste dat je kan zeggen over de vertelstem van Avi Doshi. Ze laat de 36-jarige Antara in de Indiase stad Poona haar worsteling beschrijven met haar dementerende moeder, die verantwoordelijk was voor haar erg moeilijke jeugd. In voortdurende sprongen over en weer door heen de tijd beschrijft ze haar eigen gevoelens, gedachten en verwachtingen, en neemt ze ook haar eigen huwelijksproblemen ende postnatale depressie na de geboorte van haar eigen dochter op. Doshi toont dat ze dieper graaft dan het oppervlakkige, en de soms nogal chaotische verzameling losse beschrijvingen en bedenkingen vergen wel wat van de lezer. Maar ik vond het toch geslaagd. De reflexieve stijl, de focus op psychologische vragen, en Antara’s functioneren als kunst deden me onvermijdelijk ook aan Siri Hustvedt’s “What I loved” denken. Een veelbelovend debuut, terecht op de Booker Shortlist van 2020. ( )