Wat een fantastisch mooi boek ( )

Ik heb het boek ontzettend graag gelezen. Het is op mijn lijst van allerbeste boeken terecht gekomen.
De allereerste bladzijden heb ik ongelooflijk graag gelezen.
Er zit veel creativiteit in het verhaal.
In het boek worden veel tijdsprongen gemaakt (zowel naar toekomst en verleden). Dit vraagt enige aandacht maar het verhaal is goed te volgen.
De hoofdpersoon overkomt heel erg veel ellende maar de schrijver slaagt erin om het verhaal enigszins geloofwaardig te houden. En het boek bevat ook hoopvolle delen.
Het was voor mij een schitterende leeservaring. Ik kijk er naar uit om die andere bestseller van Veronesi ook te lezen: kalme chaos. ( )

Ik heb nu al 5 boeken van Veronesi achter de kiezen, en mijn indruk is bijna altijd dezelfde: de man kan absoluut schrijven, en schudt bijwijlen spetterende actiescenes uit zijn mouw (heel dikwijls erg sprekende openingsscènes); hij verwerkt ook altijd filosofisch of existentiële problematieken in zijn romans, die door zijn hoofdpersonages op een erg introspectieve manier worden beleefd; dat bekoort allemaal, maar je blijft altijd met het gevoel zitten dat er nog iets ontbreekt, dat de verhalen iets teveel aan de oppervlakte blijven kabbelen om er echt meesterwerken van te maken. En dat is ook hier het geval, in een roman over de lotgevallen van oogarts Marco Carrera, een redelijk gewone man die in zijn leven een behoorlijke portie leed te verwerken krijgt.
Vooral de compositie van deze roman is bijzonder: Veronesi heeft het levensverhaal van Carrera verknipt in een 30-tal episodes, nogal goed door elkaar geschud doorheen de tijd. Hij experimenteert ook met verschillende vormen: dialogen, brieven, chatsessies en gewone verhalende passages wisselen elkaar af. Dat maakt dat er vooral in het begin behoorlijk wat puzzelwerk aan te pas komt, wat ten koste gaat van de inhoud van het verhaal.
Ik moet toegeven dat dat verhaal daardoor pas vanaf het midden een beetje begon te spreken. Tot dan viel me vooral de erg luchtige verteltoon van Veronesi op, en dat is vreemd, want er gebeurt wel wat in het leven van onze oogarts, in die mate zelfs, dat hem op de duur de ene rampspoed na de andere overkomt. Maar hij worstelt zich er schijnbaar door met een grote dosis stoïcisme, die erg aan Williams’ Stoner doet denken, en er komen ook nogal wat psychiaters aan te pas, zowel ten goede als ten kwade (Veronesi heeft daar duidelijk iets mee). Toen ik het boek uit had, en het verhaal probeerde te reconstrueren, viel me op hoe onwaarschijnlijk het meanderend leven van protagonist Carrera was, een beetje soapachtig zelfs. En er zijn enkele verhaal-elementen die er nogal met de haren bij gesleurd zijn, inclusief een verwijzing naar de Aztekencultuur, en een vaag science fiction-achtig element. Ook de slotscene, met de grote verzoening aan zijn sterfbed, was naar mijn smaak iets te melig.
Dus andermaal: dit is zeker geen slecht boek, het levensverhaal van Carrera spreekt zeker aan, en de roman bevat absoluut passages die literair knap uitgeschreven zijn; maar het is andermaal niet het meesterwerk dat een dergelijke ingenieuze compositie zou suggereren. ( )

De kolibri (DS**** Humo*****)

Het leven van een man, oogheelkundige, in Italië

Bijzonder boek, kijk:
http://trijntjeblog.blogspot.com/2020/06/de-draden-van-het-leven.html ( )