Het boek dat mij altijd heeft tegengestaan maar dat ik toch een keer gelezen wilde hebben om mijn ongegronde aversie te kunnen staven of liever nog te verwerpen.

In mijn twintiger jaren was ik dol op alles wat met de mythe rondom Koning Arthur te maken had. Fantasyboeken, jeugdboeken, kunstboeken, historische boeken, als het met Koning Arthur te maken had dan wilde ik het op zijn minst lezen en het liefst hebben. Behalve met het boek Arthur, koning voor eens en altijd door Terence H. White.
Ik had het wel in de boekenkast van mijn ouders zien staan en er een keer hoopvol in gebladerd. Geschrokken heb ik het destijds dichtgeslagen en snel terug in de kast gezet. In mijn ogen werd Koning Arthur volstrekt belachelijk gemaakt en dat beeld is altijd blijven hangen.

Inmiddels is het boek als erfenis in mijn bezit gekomen en ben ik er eens voor gaan zitten. Het is alweer even geleden dat ik me met iets rondom Koning Arthur had beziggehouden dus ik had er wel weer zin in.
Helaas was binnen enkele bladzijden de weerzin die ik vroeger had gehad alweer teruggekomen. Alleen nu om een andere reden.
Het boek is een navertelling van Le Morte D'Arthur van Sir Thomas Malory, een boek dat zeker na aan mijn hart ligt. In mijn beleving heeft Terence H. White er voor gekozen om dit boek te gebruiken om zijn kennis over dieren tentoon te kunnen spreiden en daarnaast de politieke situatie van de twintigste eeuw aan te kunnen kaarten. Het eerste onderwerp ligt niet in mijn interessegebied en het tweede heeft voor mij zo'n andere smaak dan alles wat met Koning Arthur te maken heeft, dat het misplaatst aanvoelt.

De vele voor mij oninteressante details en onwaarschijnlijk veel zetfouten in deze vertaling maakte het lezen een ware opgave. Toch wilde ik het niet aan de kant leggen omdat ik zeker wilde weten dat het mij niet opeens zou grijpen en mij de mogelijkheid te gunnen om het enthousiasme van anderen te kunnen begrijpen.
Nu weet ik in ieder geval waar mijn aversie op gestoeld is. ( )

Het is altijd riskant om met te hoge verwachtingen aan de lectuur van een boek te beginnen. In dit geval het "ultieme" Arthur-boek. Maar wat een afknapper. Na 100 bladzijden proberen, heb ik het opgegeven, ik bleef maar wachten op de geniale inzichten, een stevig, gedragen verhaal, een fijne historische evocatie. In de plaats kreeg ik een goedkope jongensroman vol klassieke fetisjen als de valkenjacht, het ridderspel enz. Akkoord, White heeft twee originele, leuke vondsten toegevoegd: de humeurige, stuntelige Merlijn die we sindsdien uit films en tekenfilms kennen en de opeenstapeling van anachronismen. Al is vooral dat laatste niet leuk meer, na de 100ste keer. Het spijt me voor de fans... ( )

Koldereske ridderromantiek. Of is het ridderonzin?
Naarmate het verhaal vordert, wordt het een vreemde combinatie van flauwe humor en fantaisistisch ridderverhaal, doorspekt met realistisch aandoende uitwijdingen over steekspelen en valkenjacht en een ernstige ondertoon over macht, liefde, verraad en bedrog. In die hele mix weet white toch zijn personages levensecht neer te zetten - op het einde worden ze echt oud.
Interessant is vooral hoe hij het hele verhaal van de Ronde Tafel en de Graal brengt als een queeste naar een geweldloze omgang met macht. Een queeste zonder eind ...