Gemengde gevoelens bij deze roman. De Kerangal charmeert door het portret van Paula, een jonge vrouw die eigenlijk niet goed weet wat ze aan moet met haar leven. Ze volgt in Brussel een heel gespecialiseerde kunstopleiding, en doet vervolgens een dozijn slecht betaalde opdrachtjes als decorschilder, tot haar carrière gelanceerd geraakt. De Kerangal zet mooi het minderwaardigheidscomplex en de voortdurende zelftwijfel van Paula in de verf (haha), maar ook haar volhoudingskracht. Het andere opvallende aspect aan deze roman is de zeer plastische beschrijving van alles wat bij decorkunst komt kijken: De Kerangal beschrijft heel gedetailleerd en precieus de gebruikte materialen, alsof ze de wereld van illusies die decorschilderen eigenlijk is, tastbaar wil maken in woorden; het is een soort ode aan het ambachtelijke, die haar stijl een erg weelderig-barokke tint geeft en af en toe doet duizelen, maar tegelijk de lectuur tamelijk taai maakt. Gelukkig haalt de schrijfster in andere passages weer haar flexibel-dynamisch proza boven dat ze zo meesterlijk in Réparer les vivants gebruikte.
Maar… afgezien van die soms betoverende introductie tot de wereld van de plastische kunsten en de dwaalweg van de jonge Paula door het leven, kampt deze roman toch wel met serieuze compositieproblemen. In het verhaal speelt een zekere Jonas een belangrijke rol als medestudent van Paula, een geniale losbol waar ze erg door geïntrigeerd is, maar die in deze roman maar een bordkartonnen figuur blijft; dat geldt nog meer voor een andere medestudente, de Britse Kate, die helemaal niet uit de verf komt en helemaal uit beeld verdwijnt.
Naar het einde toe verliest De Kerangal zich ook bijna helemaal in historische exposés over de prehistorische schilderingen in de grot van Lascaux, waarvan Paula een replica mag schilderen. In een halfmagische evocatie zien we Paula opgaan in wat verbeeldt wordt als een prehistorische vrouw die in Lascaux meewerkt aan de schilderingen. En plots komt daar ook de aanslag op Charlie Hebdo, begin 2015, tussenfietsen, in een voor mij nog altijd compleet onbegrijpelijke associatie.
Dit had een heel aantrekkelijke roman kunnen worden, met erg interessante ingrediënten, maar De Kerangal heeft haar hand duidelijk overspeeld. Het is zeker geen helemaal mislukte roman, maar zeker naar het einde gaat het verhaal de mist in. Spijtig ( )