De debuutroman van Catherine O’Flynn gaat over eenzaamheid, over hoe het is om onzichtbaar te zijn en weer gevonden te worden. Over verloren dromen en intens gemis. Het verhaal van de jonge Kate Meaney, die als tienjarige zich een ware detective waant en urenlang patrouilleert in winkelcentrum Green Oaks, is in het begin nog vermakelijk, een leuke kinderfantasie. Maar die wereld draait ineens om als Kate spoorloos verdwijnt en haar beste vriend, de 12 jaar oudere Adrian, daardoor verdacht wordt. Bewijs wordt nooit gevonden, dus Adrian kan niet opgepakt worden. Maar als de jongeman later eveneens spoorloos verdwijnt, is de verdachtmaking compleet. Althans, voor de politie. Adrian’s zus Lisa blijft altijd in de onschuld van haar broer geloven.

Jaren na Kate en Adrian’s verdwijning, duikt op de beveiligingscamera’s van Green Oaks een beeld van het kleine meisje op. Bewaker Kurt, uitgeblust en moe van het leven, herkent er de tienjarige Kate Meaney in, die hij zelf als kind nog in het winkelcentrum heeft zien rondlopen twinig jaar geleden. Samen met Lisa, inmiddels ook werkzaam in Green Oaks, gaat hij op onderzoek uit, want wát is er nu eigenlijk met kleine Kate gebeurd?

Het boek is opgedeeld in twee gedeeltes. Eén speelt zich in 1984 af, het andere twintig jaar later. Het verhaal schakelt een paar keer tussen deze twee tijdsperiodes. Het verhaal van Kate, haar passie voor het detectiveschap, haar verdriet om het voortijdig overlijden van haar vader en haar grote wens om onzichtbaar te zijn is pakkend geschreven en boeiend om te lezen. Maar zodra het verhaal naar Kurt en Lisa switcht wordt het wat saai. Het is tekenend voor het leven dat Kurt en Lisa leiden: ze vinden het zelf ook weinig boeiend en hebben het plezier in leven al lang verloren. Met de zoektocht naar Kate, en ook Lisa’s broer Adrian, komen de twee nader tot elkaar en langzaamaan beseffen ze dat ze het roer drastisch om moeten gooien, want zo worden ze niet gelukkig.

Ondanks dat Kurt en Lisa op het eind wat meer pit krijgen en het verhaal dus weer wat boeiender is om te lezen, is het eindeloze gewauwel over de zinloosheid van hun bestaan saai en oninspirerend. Het verhaal zakt zodanig in, dat er weinig zin is om het boek uit te lezen. Gelukkig komt de spanning tegen het einde van het boek weer een beetje terug, waardoor ik niet meteen wil zeggen dat ik het een saai boek vind. Maar je hebt er wel enig doorzettingsvermogen voor nodig om uit te lezen. ( )

Het boek speelt zich af op een bijzondere locatie, namelijk een heel groot winkelcentrum.
De hoofdpersoon, een meisje van 10 jaar heeft als hobby om als een soort detective de bezoekers te bespioneren. Ze verdwijnt spoorloos, vervolgens een sprong in de tijd en weer terug. Aan het eind komt alles bij elkaar. De figuren zijn niet steeds levensecht.
Halverwege vond ik het langdradig worden, maar uiteindelijk kwam de vaart er weer in. Aardig, al was het alleen maar vanwege de plaats waar het boek zich afspeelt. ( )