Zeventien jaar geleden beslisten Tamsin Calidas en haar man om naar een afgelegen Schots eiland te verhuizen. Het liep uit op een strijd tegen haar omgeving en tegen zichzelf, beschrijft ze in Ik ben een eiland, een strijd waar ze sterker uit is gekomen.
Een beklijvend boek. Voorwaarde: houden van de natuur, je onderdompelen in het harde leven op de croft (boerderij), eerst koeien, dan schapen. Het lammeren, de schapenveilingen, het scheren., meeuwen, kraaien, sperwers, gaspeldoorn, de huishonden.... prachtig beschreven. Rode draad is de hardheid van het bestaan én de stugge vijandelijkheid van de eilandbewoners die geen nieuwelingen dulden. ( )

Ik ben een eiland. Door Tamsin Calidas.

Ik ben een eiland is één van de lastigste boeken die ik ooit gelezen heb. Het verhaal is donker, rauw, pijnlijk, gitzwart en intriest. En waargebeurd, dat maakt het des te schrijnender om te lezen. Ik heb me er door geworsteld. Niet omdat het een slecht boek is of moeilijk geschreven maar wel omdat ik zo intens meeleefde met Tamsin.

Tamsin die samen met haar man Rab naar een Schots eiland vertrekt om daar een nieuw leven op te bouwen maar al snel ontdekt dat (over-)leven daar veel lastiger is dan ze ooit had kunnen bevroeden. Het leven op het eiland is extreem hard; qua (gebrek aan) comfort, qua eenzaamheid en vooral op het vlak van aanvaard worden door de eilandbewoners. De spanningen lopen al heel gauw op tussen de nieuwkomers en de behoudsgezinde, territoriale eilanders maar ook tussen Rab en Tamsin zelf.

Als Rab uiteindelijk vertrekt wordt het leven er niet makkelijker op. Al het werk op de croft komt op de schouders van Tamsin terecht, ze staat er voor alles alleen voor. En nieuwkomers zijn een doorn in het oog van de gemeenschap, maar een vrouw alleen is onaanvaardbaar. (Misogynie tiert er welig, het patriarchaat is er nog onaantastbaar.) Calidas heeft ‘alles’ tegen: ze is nieuw (zelfs jaren later is ze dat nog steeds), ze is een vrouw en ze is van gemengde afkomst.

Wat volgt zijn jaren vol pijn, sabotage, honger, eenzaamheid, angst en ontberingen. Je leeft zo met Tamsin mee, je gunt haar vriendschap, genezing, een vredig leven. Wat haar rechthoudt is haar band met de indrukwekkende, woeste natuur, die zo zinnelijk wordt beschreven dat je (ondanks alles wat je leest) zelf op het eiland wilt gaan wonen. Die immense schoonheid spat van elke pagina en verzacht de ellende een beetje, voor Tamsin én voor ons lezers. De natuur kan helen, dat bewijst dit verhaal eens te meer.

“My strength comes from my pain” heb ik als tattoo, dat past helemaal bij Calidas. Al die pijn en verdriet, de wanhoop en de eenzaamheid hebben haar immens gesterkt in lichaam, geest en ziel. Ik bewonder haar oprecht. Om wie ze was, om wie ze geworden is; een eiland dat straalt en schittert, dat ons toont wat écht belangrijk is.

Dit alles overleven is een krachtige tour de force, het zo hartverscheurend, zielsontroerend opschrijven getuigt van een groots talent. Laat Reese Witherspoon dit verhaal ook verfilmen, opdat het belangrijk is dat iedereen indrukwekkende verhalen als dat van Tamsin Calidas kent! ( )