Dit essay gaat over de dagelijkse wandeling die de auteur maakt op het platteland in Groningen. In eerste instantie lijkt het verhaal te gaan over het beter leren kennen van een landschap: “Wie het landschap niet leest, die ziet niets wat in stand gehouden moet worden. Pas als je hardnekkig blijft kijken naar steeds maar hetzelfde doe je ontdekkingen, dan zie je gebeurtenissen in kleine veranderingen.”

Maar dan slaat ze een specifiek pad in: Kortgeleden overleed een dierbare. Ze peinst over zien wat verloren ging in het landschap, verliezen, loslaten en nadenken over sterven, het ondergaan van rouw: “Gemis is niet dat er iemand is tegen wie je iets kunt zeggen, maar dat je niet langer door een specifieke ene begrepen kunt worden zoals je het liefst begrepen wordt.”

Dan dwalen haar gedachte naar stadsbewoners die op bezoek komen en beweren dat het werkelijke leven zich toch in de stad, afspeelt Marjoleine de Vos geeft voorbeelden van wat zij onder het echte leven verstaat. De subtiele verandering in de natuur in de loop van de seizoenen, het oogsten en zaaien, de weidsheid van de luchten, de geringe beschutting tegen de elementen en de vriendelijkheid in de winkels, de praatjes op straat en de tafeltjes met de oogst van de moestuintjes langs de kant van de weg. De rust, de ruimte, de stilte van het platteland.

Een heerlijk boekje dat aangeeft waarom je wandelt. ( )

Marjoleine de Vos beschrijft hier haar wandelingen door het Groninger Landschap rondom Zeerijp. Hieruit spreekt een grote liefde voor Groningen, hoewel zij zelf daar niet is geboren. Vooral ook interessant omdat op 2 plaatsen mijn vader wordt aangehaald, hoewel hij niet bij naam wordt genoemd. ( )

Beschrijving van wandelingen in het Hogeland van Groningen, de omgeving en de gedachten die bij de auteur opkomen ( )