Mario Vargas Llosa won dit jaar (2010) de Nobelprijs voor de literatuur. Tijd dus om eens iets van hem te lezen, zeker voor iemand die banden heeft met Peru.

Wat een bijzondere schrijfstijl houdt deze man erop na. Het onderwerp van de roman op zich is hilarisch: een legerkapitein (genaamd Pantaleón Pantoja) krijgt opdracht een bordeel te stichten in Iquitos, speciaal voor de manschappen die gelegerd zijn in het Amazonegebied, aangezien de omstandigheden aldaar blijkbaar nogal lustopwekkend zijn en de mannen zich aan de lokale vrouwen en meisjes neigen te vergrijpen. Pantaleón zelf is een keurige, beschaafde administrateur van onbesproken gedrag die zich in eerste instantie geen raad weet met de opdracht. Aangezien hij ook enorm plichtsgetrouw is, gaat hij toch aan de slag en neemt hij de hem opgedragen taak uiterst serieus.

De schrijfstijl is zoals gezegd bijzonder: korte fragmenten van slechts enkele regels. waarin voortdurend gewisseld wordt van tijd, plaats en perspectief, waarbij het verloop min of meer chronologisch is, maar niet precies. Al lezend moet je dus zelf, als bij een puzzel, alles in verband zien te plaatsen. Deze fragmenten worden afgewisseld met dan weer wel integraal weergegeven (fictieve) verslagen van legerofficiers, brieven, en krantenartikelen. Deze 'serieuze' teksten hebben uiteraard het effect van humor, omdat ze de hele situatie juist extra belachelijk maken. Overigens vind ik het ook een prestatie dat hij er in slaagt een boek te schrijven waarin het voornamelijk draait om seks, maar dat geen moment erotisch wordt.

Ik zal zeker meer van hem gaan lezen. ( )