In zijn nawoord haalt Sciascia aan dat de dertien verhalen van deze bundel werden geschreven tussen 1959 en 1972. Enkele van deze verhalen sloten nauw aan bij de toenmalige actualiteit wat hen nu misschien wat gedateerd zou kunnen maken. Maar dat deed voor mij niets af aan de leeservaring. Sciascia schrijft over Sicilië en de Sicilianen met veel genegenheid maar ook ironie. Het titelverhaal, dat wellicht ook het beste uit de bundel is, vertelt de treinreis van ingenieur Bianchi van Rome naar Agrigento. Hij deelt zijn treincompartiment met vijf andere personen: een gezinnetje met twee ondeugende en luidruchtige zonen, en een jongevrouw die bij Bianchi heel wat gevoelens losmaakt. "Maar terwijl het treintje zich in beweging zette stolden zijn gevoelens, zijn weemoedigheid en zijn liefde eenklaps tot een gevoel van slaap." (p.51) Zo eindigen de verhalen dikwijls in een soort anticlimax of onverwachte wending. Sciascia laat doorheen zijn schrijven geregeld een filosofische ondertoon horen wat zijn verhalen meer diepgang geeft dan de beknopte oppervlakte eerst laat uitschijnen. ( )