Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
The last book-length work of fiction by J. D. Salinger published in his lifetime collects two novellas about "one of the liveliest, funniest, most fully realized families in all fiction" (New York Times). These two novellas, set seventeen years apart, are both concerned with Seymour Glass--the eldest son of J. D. Salinger's fictional Glass family--as recalled by his closest brother, Buddy. "He was a great many things to a great many people while he lived, and virtually all things to his brothers and sisters in our somewhat outsized family. Surely he was all real things to us: our blue-striped unicorn, our double-lensed burning glass, our consultant genius, our portable conscience, our supercargo, and our one full poet..."… (meer)
Het eerste verhaal met veel plezier gelezen, maar het tweede vond ik belachelijk saai. In het eerste verhaal gaat Buddy naar de bruiloft van zijn broer Seymour, die zelf niet komt opdagen. In een taxi hoort Buddy hoe negatief de vriendinnen van de bruid over Seymour denken. Maar Buddy's onuitgesproken gedachten geven een heel ander en veel positiever beeld van de bruidegom-to-be. Later, in zijn appartement, leest Buddy in Seymours dagboek. Zo krijgen we Seymour weer vanuit een andere hoek, namelijk zijn eigen woorden. We leren dat hij, anders dan de vriendinnen menen, eigenlijk meer houdt van de bruid dan andersom. Maar hij is wel cultureel streng voor haar: "I shouldn't have scared her out of her normal vocabulary." En hij doorziet de relatie van de bruid met haar moeder, wat psychologisch inzicht verraadt. Dat contrasteert met zowel de taxi-vriendinnen, de bruid als de bruid-moeder: zij zijn voortdurend bezig om Seymour psychoanalytisch te pathologiseren, maar niet op een overtuigende manier. Seymour is vreemd, maar anders dan zij denken. Het verhaal heeft een mooie diepte door de verschillende invalshoeken. En dan is er ook nog spanning, omdat Buddy zich in de taxi in een uiterst genante positie bevindt, omdat hij aanvankelijk niet wil toegeven dat hij Seymours broer is, maar later wordt ontmaskerd. De stijl is verder lichtvoetig, onnadrukkelijk, precies, grappig, met de juiste afweging tussen distantie en gevoel. Maar dan het laatste verhaal. Buddy is nu een 40-jarige college teacher, en hij wringt zich in zijn appartement uit (lijdend, lijdend) om op papier te krijgen hoe Seymour als kind was. Het wordt een hagiografie, met Seymour als een soort van spirituele, altruïstische übermensch, een geboren zen-docent. En dan reflecteert Buddy ook nog overmatig op zichzelf, voortdurend bang dat hij iets opschrijft vanuit verkeerde, ijdele, motieven. Als deze dingen mondjesmaat in het verhaal geweven zouden zijn: prima; maar ze woekeren als onkruid. Bovendien worden de herinneringen aan Seymour niet meer dan een opsomming. Ergens geeft Buddy af op het Beginning Middle End procédé. Het is hem in dit "verhaal" goed gelukt om zich daar niks van aan te trekken. ( )
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
The actors by their presence always convince me, to my horror, that most of what I've written about them until now is false. It is false because I write about them with steadfast love (even now, while I write it down, this, too, becomes false) but varying ability, and this varying ability does not hit off the real actors loudly and correctly but loses itself dully in this love that will never be satisfied with the ability and therefore thinks it is protecting the actors by preventing this ability from exercising itself.
It is (to describe it figuratively) as if an author were to make a slip of the pen, and as if this clerical error became conscious of being such. Perhaps this was no error but in a far higher sense was an essential part of the whole exposition. It is, then, as if this clerical error were to revolt against the author, out of hatred for Iron, were to forbid him to correct it, and were to say, 'No, I will not be erased, I will stand as a witness against thee, that thou art a very poor writer.'
Opdracht
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
If there is an amateur reader still left in the world - or anybody who just reads and runs - I ask him or her, with untellable affection and gratitude, to split the dedication of this book four ways with my wife and children.
Eerste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
One night some twenty years ago, during a siege of mumps in our enormous family, my youngest sister, Franny, was moved, crib and all, into the ostensibly germ-free room I shared with my eldest brother, Seymour.
At times, frankly, I find it pretty slim pickings, but at the age of forty I look on my old fair-weather friend the general reader as my last deeply contemporary confidant, and I was rather strenuously requested, long before I was out of my teens, by at once the most exciting and the least fundamentally bumptious public craftsman I've ever personally known, to try to keep a steady and sober regard for the amenities of such a relationship, be it ever so peculiar or terrible; in my case, he saw it coming on from the first.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Raise high the roof beam, carpenters. Like Ares comes the bridegroom, taller far than a tall man.
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
This LT work is only for Salinger's 1963 publication of two novellas together, Raise High the Roof Beam, Carpenters and Seymour: An Introduction. LT has separate works for each novella individually, "Raise High the Roof Beam, Carpenters" (1955) and "Seymour: An Introduction" (1959). Please do not combine either individual novella with this work. Thank you.
The last book-length work of fiction by J. D. Salinger published in his lifetime collects two novellas about "one of the liveliest, funniest, most fully realized families in all fiction" (New York Times). These two novellas, set seventeen years apart, are both concerned with Seymour Glass--the eldest son of J. D. Salinger's fictional Glass family--as recalled by his closest brother, Buddy. "He was a great many things to a great many people while he lived, and virtually all things to his brothers and sisters in our somewhat outsized family. Surely he was all real things to us: our blue-striped unicorn, our double-lensed burning glass, our consultant genius, our portable conscience, our supercargo, and our one full poet..."
Google Books — Bezig met laden...
(3.99)
Looking ahead to Salinger
1
In het eerste verhaal gaat Buddy naar de bruiloft van zijn broer Seymour, die zelf niet komt opdagen. In een taxi hoort Buddy hoe negatief de vriendinnen van de bruid over Seymour denken. Maar Buddy's onuitgesproken gedachten geven een heel ander en veel positiever beeld van de bruidegom-to-be. Later, in zijn appartement, leest Buddy in Seymours dagboek. Zo krijgen we Seymour weer vanuit een andere hoek, namelijk zijn eigen woorden. We leren dat hij, anders dan de vriendinnen menen, eigenlijk meer houdt van de bruid dan andersom. Maar hij is wel cultureel streng voor haar: "I shouldn't have scared her out of her normal vocabulary." En hij doorziet de relatie van de bruid met haar moeder, wat psychologisch inzicht verraadt. Dat contrasteert met zowel de taxi-vriendinnen, de bruid als de bruid-moeder: zij zijn voortdurend bezig om Seymour psychoanalytisch te pathologiseren, maar niet op een overtuigende manier. Seymour is vreemd, maar anders dan zij denken. Het verhaal heeft een mooie diepte door de verschillende invalshoeken. En dan is er ook nog spanning, omdat Buddy zich in de taxi in een uiterst genante positie bevindt, omdat hij aanvankelijk niet wil toegeven dat hij Seymours broer is, maar later wordt ontmaskerd. De stijl is verder lichtvoetig, onnadrukkelijk, precies, grappig, met de juiste afweging tussen distantie en gevoel.
Maar dan het laatste verhaal. Buddy is nu een 40-jarige college teacher, en hij wringt zich in zijn appartement uit (lijdend, lijdend) om op papier te krijgen hoe Seymour als kind was. Het wordt een hagiografie, met Seymour als een soort van spirituele, altruïstische übermensch, een geboren zen-docent. En dan reflecteert Buddy ook nog overmatig op zichzelf, voortdurend bang dat hij iets opschrijft vanuit verkeerde, ijdele, motieven. Als deze dingen mondjesmaat in het verhaal geweven zouden zijn: prima; maar ze woekeren als onkruid. Bovendien worden de herinneringen aan Seymour niet meer dan een opsomming. Ergens geeft Buddy af op het Beginning Middle End procédé. Het is hem in dit "verhaal" goed gelukt om zich daar niks van aan te trekken. (