Het leukste aan dit boek is vooral het vertelperspectief: dat van een ongeveer 10-jarig jongetje in Parijs, Momo, zoon van een prostituee en een onbekende vader, die geplaatst is bij Mme Rosa, een oudere, nogal corpulente, voormalige prostituee van joodse afkomst (ze heeft Auschwitz overleeft) die almaar meer moeite heeft de trappen naar de 6de verdieping op te geraken. Momo vertelt onbevangen over de grote en kleine dingen in hun leven (in een multicultureel milieu), en vooral over zijn nauwe band met Rosa. De aftakeling van Rosa wordt ontluisterend in beeld gebracht, maar door de naîeve commentaar van Momo meteen ook ontwapenend. Tegen het midden van het boek had ik de neiging het neer te leggen omdat het duidelijk ontbrak aan spankracht. Maar dat wordt dan weer ruimschoots goedgemaakt in het laatste derde van het boek; de ontknoping is zowel hilarisch als dramatisch. Zeker niet het beste boek van Gary (die het trouwens publiceerde onder een schuilnaam, om stereotiepe beoordelingen te ontlopen), maar toch een veelgelaagde roman over de tragiek van het ouderworden, het menselijk bestaan in de moderne grootstad, en de onbevangenheid van de jeugd die nog een heel leven voor zich heeft. ( )

film ( )